έχουμε ακόμα /eçu:me akoma/ =
we ‘ve still got time, we still have a long way to go
from San Francisco to New York – από το Σαν Φρανσίσκο στη Νέα Υόρκη
Η απόσταση μεταξύ Καλιφόρνιας και Νέας Υόρκης είναι 4.139 χιλιόμετρα. Η διάρκεια μιας απευθείας πτήσης είναι περίπου 5 ώρες; χρόνος αρκετός για μία-δύο ταινίες ή έναν καλό ύπνο – πόση ώρα να χαζεύεις τα σύννεφα; Γιατί όμως να πετάξεις πάνω απ’ αυτήν την αχανή χώρα όταν μπορείς να τη διασχίσεις οδηγώντας; Και κάπως έτσι, αφήσαμε το σπίτι μας στο Σαν Φρανσίσκο στις 3 Αυγούστου του 2016. 23 μέρες και 9.500 χιλιόμετρα μετά, έχοντας διασχίσει 15 πολιτείες, φτάσαμε στην Ανατολική Ακτή για να πάρουμε το αεροπλάνο της επιστροφής στην Ευρώπη.
Ο Άλεξ και ‘γω ζούσαμε στο Σαν Φρανσίσκο απ’ τον Οκτώβρη του 2014. Συναντηθήκαμε στην Ολλανδία και για κάποια χρόνια περιφερόμασταν στις Κάτω Χώρες πριν βρεθούμε στην άλλη πλευρά της γης. Φτάσαμε στην Καλιφόρνια χωρίς την παραμικρή ιδέα ως προς τί μας επιφυλάσσει αυτός ο τόπος. Aποδείχτηκε έρωτας με την πρώτη ματιά: η φύση, οι άνθρωποι, το κλίμα, το φαγητό, ένας τόπος μαγικός!
Όμως το California dreaming είχε ημερομηνία λήξης. Έφτασε Αύγουστος του 2016 και έπρεπε να φύγουμε. Θα το κάναμε όμως θεαματικά! Αποφασίσαμε όπως τόσοι πριν από μας, να κάνουμε ένα κλασικό αμερικάνικο road trip. Απ’το Γκραντ Κάνιον μέχρι την μετά τον τυφώνα Λουιζιάνα και απ’ τό Ντιτρόιτ μέχρι τους καταρράκτες του Νιαγάρα, οδηγώντας έως και 10 ώρες την ημέρα; πήραμε μια μικρή γεύση απ’ αυτή την απέραντη χώρα.
Καθώς σχεδιάζαμε το ταξίδι τους μήνες πριν ξεκινήσουμε, σκεφτόμουν πως έπρεπε να βρω έναν τρόπο να καταγράψω όλα τα μέρη που θ ’ανακαλύπταμε και να δημιουργήσω μία αντιπροσωπευτική “υπέρ-ανάμνηση” που θα μου επέτρεπε να μην ξεχάσω τίποτα και να μπορώ να μοιραστώ με άλλους ανθρώπους αυτή την εμπειρία. Προσπάθησα – χωρίς να είμαι επαγγελματίας φωτογράφος – να δημιουργήσω μια αναπαραγωγή του ταξιδιού μας κρατώντας ένα κομμάτι του χαρακτήρα του κάθε τόπου – όχι τόσο το τί ήταν ή πως αυτός έμοιαζε, αλλά πώς εγώ τον ένιωσα.
“Έχουμε ακόμα” /eçu:me akoma/ είναι μια φράση που επαναλαμβάναμε με τον Άλεξ για να παρηγορήσει και να ενθαρρύνει ο ένας τον άλλον από τότε που συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την Καλιφόρνια. “Έχουμε ακόμα!” δηλαδή υπάρχει ακόμα χρόνος να περάσουμε με φίλους, χρόνος για καινούριες εμπειρίες, χρόνος να επισκεφτούμε καινούρια μέρη πριν φύγουμε. Σημαίνει, επίσης έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε. “Έχουμε ακόμα!”, λέγαμε συνέχεια κατά τη διάρκεια του road trip, εννοώντας μέχρι την επόμενη στάση.
Όταν αφήνεις πίσω σου έναν τόπο, νοσταλγείς τον ενθουσιασμό που ένιωθες όταν τον πρωτοανακάλυπτες. Νοσταλγείς τους ανθρώπους που σ’ έκανε να αγαπήσεις, τους οικείους ήχους, τη γεύση των φαγητών και το χρώμα τ’ουρανού του. Νομίζω ότι περισσότερο απ‘ όλα ωστόσο, νοσταλγείς την εικόνα του εαυτού σου στον τόπο αυτόν; γιατί ποτέ δε θα είσαι το ίδιο πρόσωπο και ποτέ αυτός ο τόπος δε θα είναι ο ίδιος ξανά. Αυτό το λεύκωμα δεν είναι ένα εγχειρίδιο για οδικά ταξίδια ούτε ένας ακόμα τουριστικός οδηγός για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι απλώς μια προσωπική συλλογή στιγμών και η επισκόπηση της δικής μας διαδρομής, με την ελπίδα να παρακινήσει τους αναγνώστες να ταξιδεύουν περισσότερο και να εξερευνούν. Γιατί μ ’αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον αλλά κυρίως τον εαυτό μας. Και είναι πιο εύκολο από ό, τι φαντάζονται οι περισσότεροι. Απλά μπαίνεις στο αυτοκίνητο και οδηγάς…Είναι επίσης μια απόδειξη του παράλογου φόβου απέναντι σε αυτό που θεωρείται ξένο ή παράξενο, μια απόδειξη ότι η ζωή μπορεί να είναι εξαιρετική κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη της γης.
“επειδή δεν υπάρχει πουθενά αλλού να πάς εκτός από παντού, μη σταματάς να κυλάς κάτω απ’τα αστέρια …”
Τζακ Κέρουακ, On the Road