Σύλλογος Αποφοίτων Anatolia
Πριν το 1937
Το καλοκαίρι του 1929 δημιουργήθηκε ένας σύλλογος αποφοίτων από τους πρώτους 25 μαθητές που μόλις είχαν αποφοιτήσει. Πολλοί από αυτούς είχαν ήδη επιλέξει ως τόπο διαμονής την Αθήνα και το εξωτερικό. Στο τέλος του σχολικού έτους, σύμφωνα με τις διηγήσεις του Βασίλη Κουλιγκά, η τάξη του, πραγματοποίησε εκδρομή στις ημιτελείς εγκαταστάσεις του νεόκτιστου τότε σχολείου και ο κάθε απόφοιτος φύτεψε από ένα δέντρο, ένα παράδειγμα το οποίο ακολούθησαν και επόμενες τάξεις. “Οι δεσμοί μας με το αγαπημένο μας σχολειό, με το οποίο συνδεθήκαμε έξη ολόκληρα χρόνια (μπήκαμε παιδιά και βγήκαμε παλικάρια) ήταν τόσο μεγάλοι, που δεν θέλαμε να αποχωριστούμε οριστικά” σύμφωνα με τον Βασίλη Κουλιγκά. “Θέλαμε να διατηρήσουμε ένα δεσμό που να συνεχίζεται και μετά την αποφοίτηση μας. Για αυτό, αρκετό καιρό σκεπτόμασταν και μελετούσαμε για τη δημιουργία του Συλλόγου Αποφοίτων. Και το κατορθώσαμε το καλοκαίρι του 1929”. Δέκα απόφοιτοι συναντήθηκαν με τον πρόεδρο του σχολείου Dr. White από τον οποίο ζήτησαν να τους φέρει σε επαφή με παλαιότερους αποφοίτους και ειδικά με όσους είχαν φοιτήσει στη Μερζιφούντα και είχαν ακολουθήσει το προσφυγικό κύμα στη Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα. Με τη συμμετοχή και των τελευταίων ιδρύθηκε ο Σύλλογος “Alumni and Former Students of Anatolia College” που δέχθηκε στους κόλπους του και πρώην μαθητές του Κολλεγίου, οι οποίοι λόγω της προσφυγιάς, των γεγονότων στη Μικρά Ασία και της μεταφοράς του Κολλεγίου στην Ελλάδα δεν κατόρθωσαν να αποφοιτήσουν από το “Ανατόλια”. Ορισμένα από τα ιδρυτικά μέλη της κίνησης ήταν οι: Μπατρίκ Μπενλιάν (ο πρώτος πρόεδρος), Ελευθέριος Μεγκρέλης, Μανώλης Κοκκίνης, Κώστας Σιάνος, Κρικόρ Μαγκαριάν, Ενώχ Γεωργιάδης, Κώστας Ράλλης, Χατσέρ Χατσεριάν, Πλούταρχος Χαραλαμπίδης, Σαβάρς Μπενλιάν, Βασίλης Κουλιγκάς, ενώ από τους μαθητές στη Μερζιφούντα συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, οι: Μουράτογλου, Κυριακίδης, Ασκητόπουλος.
Το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο
Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο συγκροτήθηκε το 1930 και απαρτίστηκε από τους: 1. Badrig Benlian, πρόεδρο 2. Αχιλλέα Μουραντόγλου, αντιπρόεδρο 3. Shararsh Benlian, recording secretary 4. Hatcher Hatcherian, ταμία 5. Πρόδρομο Εμπέογλου, corresponding secretary 6. Σωκράτη Ιακωβίδη, αρχισυντάκτη 7. Ελευθέριο Μεγκρέλη, business manager “Ο σκοπός του Συλλόγου, είναι – σύμφωνα με το καταστατικό μας – ‘να κρατά τους αποφοίτους του Κολεγίου σε επαφή μεταξύ τους και με τη μητέρα ψυχή (Alma Mater). Να υποστηρίζει τα αμοιβαία συμφέροντα και να ενισχύει την κοινωνική και πνευματική ζωή’. Ως μέσα για την επίτευξη αυτών των στόχων είναι η έκδοση των ‘Νέων’ του Συλλόγου, η παροχή εκπαίδευσης σε ένα ή δύο ορφανά, η ηθική συμπαράσταση, τα συνέδρια, οι εκδρομές και οι κοινωνικές συναθροίσεις. Αυτό θα βοηθήσει να δημιουργηθεί στο μέλλον ένα δυνατό σώμα αποφοίτων, ώστε να συνεισφέρει στην ανέγερση βιβλιοθήκης στη Μερζιφούντα και θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα σύλλογο τιμώντας και την αγαπημένη μας Ανατολία”. Ως εντευκτήριο και γραφεία χρησιμοποιήθηκαν χώροι του Κολλεγίου, ενώ στις συνελεύσεις ήταν συνήθως προσκεκλημένος και ο Dr. White. Αν και ο αριθμός των μελών ήταν μικρός και δεν υπήρχαν τα οικονομικά μέσα ο Σύλλογος λειτούργησε κανονικά μέχρι το 1937, οπότε εγκρίθηκε το Καταστατικό του από το Πρωτοδικείο.
Η λειτουργία του ΣΑΑΚ μετά το 1937
Εκείνα τα χρόνια ο αριθμός των αποφοίτων του Κολλεγίου “Ανατόλια” ήταν αρκετά μικρός και δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με τα σημερινά δεδομένα. Πάντα, όμως, το σχολείο διατηρούσε ένα μικρό γραφείο, που ήταν επιφορτισμένο με την επικοινωνία με τους αποφοίτους του εξωτερικού, ώστε να τους ενημερώνει για την πορεία και εξέλιξη του σχολείου. Ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Κομνηνών, στην αγορά της πόλης, όπου εργάζονταν οι περισσότεροι απόφοιτοι, στέγασε τα πρώτα γραφεία του ΣΑΑΚ. Ο χώρος γρήγορα επιπλώθηκε και το εντευκτήριο άρχισε να λειτουργεί τα απογεύματα, ενώ τα γραφεία επισκέπτονταν και οι απόφοιτες του Σχολείου Θηλέων. Οι σκέψεις να δημιουργηθεί ξεχωριστός σύλλογος αποφοίτων του Σχολείου Θηλέων απορρίφθηκε και με αλλαγή του καταστατικού, ο Σύλλογος απορρόφησε τους αποφοίτους και των δύο σχολείων. Οι απόφοιτοι άρχισαν να πραγματοποιούν διαλέξεις, συζητήσεις, ημερήσιες εκδρομές με τραίνο ή λεωφορείο, ενώ έγιναν και προσπάθειες να αποκτήσει η “Λέσχη” ραδιόφωνο, φωνογράφο, όπως και μικρό εξοπλισμό για κυλικείο. Το Κολλέγιο ήταν ενήμερο για τις δραστηριότητες των αποφοίτων του και συνέδραμε οικονομικά, καλύπτοντας τα έξοδα ενοικίασης του χώρου. Κάθε χρόνο διοργανωνόταν το Alumni Banquet, ένα γεύμα προς τιμήν των τελειοφοίτων και των καθηγητών τους, ενώ μία δραστηριότητα, που ενδιέφερε από οικονομικής κυρίως πλευράς, ήταν ο ετήσιος μεγάλος χορός. Ο πρώτος χορός έγινε στην αίθουσα “Παλλάς” και τα επόμενα χρόνια στο ξενοδοχείο “Μεντιτεράνιαν” αποφέροντας σημαντικά έσοδα στο Σύλλογο, ενώ γρήγορα εξελίχθηκε σε ένα από τα κοσμικά γεγονότα της πόλης. Η οργάνωση των δραστηριοτήτων βασιζόταν στη εθελοντική εργασία των μελών του, ενώ βασική επιδίωξη του Συλλόγου ήταν και η ίδρυση ταμείου υποτροφιών. Ο Σύλλογος προσπάθησε να βελτιώσει το εντευκτήριο του και για αυτό το λόγο μεταφέρθηκε σε νέο χώρο στην Β. Ηρακλείου και στη συνέχεια στην πλατεία Άθωνος.
Στα χρόνια της Κατοχής
Με την κήρυξη του πολέμου οι απόφοιτοι, νέοι στην ηλικία, στρατεύθηκαν και έφυγαν για το αλβανικό μέτωπο. Η δραστηριότητα του Συλλόγου όπως και κάθε σωματείου ανεστάλη – το εντευκτήριο μάλιστα έπαθε ζημιές από τους βομβαρδισμούς – καθώς η γερμανική εισβολή τον Απρίλιο του 1941 απαγόρευσε τη λειτουργία των σωματείων και τη συγκέντρωση ομάδων. Το Κολλέγιο έκλεισε και οι εγκαταστάσεις χρησιμοποιήθηκαν ως αρχηγείο των γερμανικών στρατευμάτων. Η ίδρυση του εκπαιδευτηρίου Κοραή υποκατέστησε το “Ανατόλια” και η πλειονότητα των μαθητών συνέχισαν εκεί τις σπουδές τους. Μόνο τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής οι απόφοιτοι άρχισαν να ξαναζούν τις παλιές συντροφιές τους και να κάνουν σχέδια για την επαναλειτουργία του Συλλόγου.
Μετά την Απελευθέρωση
Η αποχώρηση των Γερμανών τον Οκτώβριο του 1944 βρήκε τη χώρα διαλυμένη με τους κατοίκους να προσπαθούν να δημιουργήσουν και πάλι τη ζωή τους, ενώ τα προγράμματα βοήθειας για την ανασυγκρότηση της χώρας έδιναν πολλές προοπτικές στους αγγλομαθείς νέους. Οι απόφοιτοι οργάνωσαν από την αρχή τη δράση του Συλλόγου τους. Ως εντευκτήριο χρησιμοποιήθηκε αρχικά το παλιό ιταλικό σχολείο επί των οδών Β. Όλγας και Φλέμινγκ, σύντομα, όμως, ο ΣΑΑΚ ενοικίασε τη διώροφη οικία “Αφουξενίδη” στην οδό Ανακτόρων, κοντά στη θάλασσα. Οι αίθουσες και η μεγάλη βεράντα κατακλύζονταν κάθε βράδυ από ομάδες αποφοίτων, που ήθελαν να προσφέρουν ηθικά και υλικά στις δραστηριότητες του Συλλόγου, που αποφάσισε να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του σε έργα κοινωνικής αλληλεγγύης και πολιτιστικού χαρακτήρα. Ο Carl Compton (πρόεδρος του Κολλεγίου 1950 -1958) παραχώρησε, αντί μικρού τιμήματος, τη χρήση του παλιού παρθεναγωγείου της οδού Αλλατίνι και με δωρεές αποφοίτων ξεκίνησε η κατασκευή και η ανακαίνιση του ισογείου του κτηρίου (1958 – 1961) όπου δημιουργήθηκε ένας ζεστός φιλόξενος χώρος για τις πλούσιες δραστηριότητες του Συλλόγου. Η διάθεση για εθελοντική προσφορά των αποφοίτων ανέδειξε το Σύλλογο σε ένα από τα δυναμικότερα σωματεία της Θεσσαλονίκης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η ίδρυση Φροντιστηρίου Αγγλικών Σπουδών, η σύσταση Αθλητικού Συλλόγου με προσανατολισμό την καλαθοσφαίριση, η Υιοθεσία του χωριού Λευκοχώρι στο Κιλκίς, η ίδρυση Παιδικού Σταθμού, Εστίας Συσσιτίου, Ταμείου Υποτροφιών όπως και η καθιέρωση προγράμματος για την απόκτηση ιδιόκτητης στέγης.
Το Φροντιστήριο Αγγλικών
Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια λειτουργούσαν στη Θεσσαλονίκη ελάχιστα φροντιστήρια, αν και υπήρχε συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον για την εκμάθηση ξένων γλωσσών. Ο Σύλλογος ίδρυσε Φροντιστήριο Αγγλικών Σπουδών, που γρήγορα εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο άρτια οργανωμένα κέντρα ξένων γλωσσών. Μεταξύ αυτών που δίδαξαν στο Φροντιστήριο ήταν οι: Κώστας Σιάνος, Έλλη Αναστασιάδου, Πανδώρα Κανταρτζόγλου, Λευθέρης Μεγγρέλης, Πάνος Βαλαβάνης, Γιάννης Αλεξανδρίδης, Πάτροκλος Τζιτζινίκας. Το Φροντιστήριο, επίσης, παρέδιδε μαθήματα στενογραφίας και δακτυλογραφίας με τους Κώστα Σιάνο και Γρηγόρη Μιχαηλίδη. Το Φροντιστήριο λειτούργησε 15 και πλέον χρόνια, ενώ προσέφερε αρκετές υποτροφίες σε άτομα που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθούν τα μαθήματα. Τα έσοδα από τα δίδακτρα αποτέλεσαν και την πρώτη πηγή χρηματοδότησης, ώστε να αποκτήσει ο Σύλλογος τη δική του ιδιόκτητη στέγη.
Ο παιδικός σταθμός και το Κέντρο Διαμονής Συσσιτίου
Στην ανατολική πλευρά της Θεσσαλονίκης στο χώρο του παλιού Παρθεναγωγείου (το οποίο είχε καταστραφεί από πυρκαγιά στο τέλος του πολέμου και είχε διασωθεί μόνο η ισόγεια προσθήκη του) επί της οδού Αλλατίνι, οι νέες απόφοιτες δημιούργησαν έναν Παιδικό Σταθμό και Κέντρο Διανομής Συσσιτίου. Η συνδρομή του Κολλεγίου ήταν σημαντική, καθώς χάρη στις ενέργειες του η αμερικάνικη φιλανθρωπική οργάνωση Congregational Church Service Committee (CCSC) απέστειλε στη Θεσσαλονίκη εκπρόσωπο της και γενναιόδωρες αποστολές εφοδίων. Χρησιμοποιώντας ως βάση τις εγκαταστάσεις της Αλλατίνι και δίνοντας το βάρος των φροντίδων στο συνοικισμό της Καλαμαριάς – που δοκιμάστηκε ιδιαίτερα στην Κατοχή – η ομάδα των εθελοντριών οργάνωσε Παιδικό Σταθμό, που περιέθαλπε και παρείχε τροφή, ρουχισμό, ψυχαγωγία και ιατρική παρακολούθηση σε παιδιά των εργαζόμενων γυναικών από το συνοικισμό. Η ίδια ομάδα οργάνωσε και το Κέντρο Διανομής Συσσιτίου για τις αναξιοπαθούσες οικογένειες της περιοχής, ενώ από τον ίδιο χώρο γινόταν και διανομή ρουχισμού. Οι απόφοιτες του Κολλεγίου που συνέδραμαν στο πρόγραμμα ήταν οι: Αμαλία Παπαγεωργίου, Ρίτσα Φωτίου, Καίτη Βασιλειάδου – Λαζαρίδου, Λαίς Γραμματικού – Οικονόμου, Ροδόπη Φλόκα – Ψάλτη, Μαρίκα Ροδίτη, Δέσποινα Λαζαρίδου, Σουμέλα Παυλίδου, Λευκή Καραδήμου και Φωφώ Καραλιά.
Λευκοχώρι
Η Κατοχή και ο Εμφύλιος, οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και οι ανυπολόγιστες υλικές ζημιές, ερήμωσαν την ελληνική επαρχία και οδήγησαν στη μετακίνηση του πληθυσμού προς τα αστικά κέντρα. Τα περισσότερα σπίτια στα χωριά ήταν κατεστραμμένα, ενώ τα χωράφια παρέμεναν ακαλλιέργητα. Με πρωτοβουλία του τότε διευθυντή του “Ανατόλια” Carl Compton, με τη συνεργασία ομάδας αποφοίτων και σε συνεννόηση με τη Νομαρχία Κιλκίς “υιοθετήθηκε” το 1959 το ορεινό Λευκοχώρι. Το χωριό βρισκόταν στο κέντρο μικρών οικισμών, στους οποίους το κράτος είχε εγκαταστήσει πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Ο πληθυσμός των περιοχών αυτών ζούσε από τη γεωργία και την κτηνοτροφία και τα εισοδήματα του ήταν ανέκαθεν πολύ χαμηλά. Σταδιακά στο εγκαταλειμμένο Λευκοχώρι άρχισαν να επανακάμπτουν οι 120 οικογένειες – 600 περίπου άτομα – και να οργανώνουν από την αρχή τη ζωή τους. Η πρώτη ομάδα αποφοίτων με το ζεύγος Compton επισκέφτηκε το χωριό και σε συνεργασία με το συμβούλιο της κοινότητας ιεράρχησε τις προτεραιότητες. Τα περισσότερα σπίτια ήταν κατεστραμμένα, τα ζώα δεν επαρκούσαν για τις αγροτικές καλλιέργειες, η συγκοινωνία δεν ήταν τακτική και υπήρχε πρόβλημα θέρμανσης. Οι απόφοιτοι άρχισαν αμέσως τις αποστολές ρουχισμού, τροφίμων, πετρελαίου. Επισκευάστηκε το σχολείο και λίγο αργότερα χτίστηκε στον ίδιο χώρο μεγαλύτερη αίθουσα για βιβλιοθήκη και συγκεντρώσεις παιδιών. Έμποροι της Θεσσαλονίκης προσέφεραν ξυλεία, ενώ ιατροί εξέταζαν εθελοντικά τα παιδιά, πολλά από τα οποία έπασχαν από αδενοπάθεια. Στο πρόγραμμα είχαν εμπλακεί η Νομαρχία Κιλκίς, οι υπηρεσίες Πρόνοιας και Γεωργίας, η Αμερικάνικη Γεωργική Σχολή και η οργάνωση CCSC. Χάρη στις συντονισμένες ενέργειες των φορέων και των εθελοντών αποφοίτων προσελήφθη γεωπόνος, που αναδιάρθρωσε την τοπική αγροτική οικονομία: Οι κάτοικοι απέκτησαν ζώα, επιδοτήθηκε η ορνιθοτροφία και η μελισσοκομία, χρηματοδοτήθηκε το δίκτυο της ύδρευσης, διαμορφώθηκε το γήπεδο του χωριού και πολλά παιδιά έγιναν δεκτά στην Αμερικάνικη Γεωργική Σχολή. Με έκκληση της ΟΥΝΕΣΚΟ εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού χρηματοδότησαν την αγορά βιβλίων, σχολικών ειδών και γραφικής ύλης για αρκετά σχολεία της Ελλάδα και μεταξύ αυτών του Λευκοχωρίου. Μεταξύ των αποφοίτων που εργάστηκαν εθελοντικά ήταν οι γιατροί Βαγγέλης Τσικούδας και Αλέκος Παιονίδης, οι Γιώργος Γεμενετζής, Τασούλα Γεμενετζή, Τάσος Γερμανός, Τάσος Αθανάσογλου, Λάζαρος Αμαραντίδης, Γιάννης Κεσίσογλου, Λαϊς Γραμματικού Οικονόμου, Ρούλα Σεραπατσάκη – Παππά, Καίτη Πικοπούλου – Πέτσα, Ροδόπη Φλόκα, Ρίτσα Φωτίου – Βάντελστατ, Αμαλία Παπαγεωργιάδου, Λευκή Καραδήμου, Βάσω Γαβριηλίδου – Χριστοδουλιά, Σουμέλα Παυλίδου, Μάγδα Σταυρίδου – Συρρή.
Ταμείο Υποτροφιών
Από την πρώτη στιγμή της σύστασης του ο Σύλλογος μερίμνησε για τη δημιουργία δικού του Ταμείου Υποτροφιών. Αρχικά διέθετε περιορισμένο αριθμό υποτροφιών, αργότερα όμως ο αριθμός αυξήθηκε. Σε όλα τα χρόνια λειτουργίας του Κολλεγίου στη Θεσσαλονίκη, η συμβολή των αποφοίτων του εξωτερικού στην ενίσχυση του Ταμείου Υποτροφιών ήταν ζωτικής σημασίας, ενώ θα πρέπει να γίνει ειδική μνεία στη μεγάλη δωρεά του Λουκά Κυρίδη, χάρη στην οποία λειτούργησε πτέρυγα στο σχολείο η οποία φέρει το όνομα του.
Δεκαετίες ’60 και ‘70
Το ενδιαφέρον για τις ποικίλες εκδηλώσεις του ΣΑΑΚ ήταν ανέκαθεν μεγάλο. Οι απόφοιτοι διασκέδαζαν στην ταβέρνα “Βατράχια” και το μπαρ “Poccono”. Το 1961 δημιουργήθηκε Χορωδία αποφοίτων, ενώ το συγκρότημα “Compo Anatolians” έπαιζε σε χοροεσπερίδες και είχε αναλάβει και την παράδοση μαθημάτων μουσικής σε νέους. Κατά την περίοδο της Χούντας και ειδικά την πρώτη τριετία ο Σύλλογος έδωσε έμφαση στις αθλητικές δραστηριότητες, ενώ από το 1970 μέχρι το 1973 οι δραστηριότητες του ανεστάλησαν. Στη δεκαετία του ’70, ο προσανατολισμός και οι προτεραιότητες του Συλλόγου είχαν αλλάξει, καθώς το ζητούμενο πλέον των μαθητών ήταν οι ανώτερες σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό και η βελτίωση της οικονομικής τους θέσης. Το ενδιαφέρον των αποφοίτων για τις δραστηριότητες του Συλλόγου μειώθηκε αισθητά, ωστόσο ο ΣΑΑΚ συνεχίζει να διατηρεί την παρουσία του και να συνεργάζεται στενά με το Κολλέγιο, χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει το στόχο της παροχής υποτροφιών. Από το 1975 καθιερώθηκε το “Homecoming” – στο πρώτο συμμετείχαν μάλιστα 600 άτομα – όπως και η βράβευση των καλύτερων μαθητών στην Αγγλική γλώσσα σε κάθε τελετή αποφοίτησης. Ο Σύλλογος, ωστόσο, διαπίστωσε ότι οι δραστηριότητες είναι “υποτονικές και μη αντιπροσωπευτικές της ζωντάνιας και του κύρους του Κολλεγίου” και κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες ώστε ενισχύσει τη συμμετοχή των αποφοίτων σε αυτές. Την ίδια χρονιά – 1975 – ανακοινώνεται ότι το περιοδικό “Alumnus” θα εκδίδεται σταθερά, τέσσερις φορές το χρόνο, αν και δεν γίνεται αυτό αμέσως εφικτό. Οι δραστηριότητες του συλλόγου εξαντλούνται στις εκδρομές τις συνεστιάσεις, τους ετήσιους χορούς, τις απονομές βραβείων. Εκείνη την περίοδο όμως ξεκινά η Επιτροπή Συνεργασίας των Αποφοίτων και των Μαθητών του Κολλεγίου, ενώ το 1975 μετά από διακοπή τριών ετών αναβιώνει το Bazaar, καθώς επί Χούντας δεν δινόταν η απαιτούμενη άδεια. Ο αριθμός των αποφοίτων ήδη ανέρχεται στα 3.000 άτομα και ο Σύλλογος θέλοντας να συνδράμει στην επαγγελματική τους αποκατάσταση, δημιουργεί ένα άτυπο γραφείο ευρέσεως εργασίας. Τον Μάρτιο του 1977 ιδρύεται ομάδα σκακιού και δρομολογούνται οι διαδικασίες για την ίδρυση γυναικείας ομάδας στίβου από μαθητές και αποφοίτου.
Το θέατρο των Αποφοίτων, Alumni Drama Club
Ο Σύλλογος κάνει μία πολύ θεαματική στροφή προς την τέχνη και ιδρύει το 1980 Θεατρικό Τμήμα το οποίο έχουν αναλάβει οι Χ. Σαραβέλος και Θ. Κεχαγιάς. Η πρώτη παράσταση ανεβαίνει στο 1981 στο θέατρο Pappas στο χώρο του σχολείου και πρόκειται για το έργο “Εκείνος και εκείνος” μία συρραφή σε κείμενα του Κώστα Μουρσελά. Από τον Φεβρουάριο του 1983, όμως, το Alumni Drama Club και με την καθοδήγηση του Κώστα Αθυρίδη αρχίζει να κινείται στους απαιτητικούς δρόμους των μιούζικαλ με πολύ σημαντικές καλλιτεχνικές “επιδόσεις”. Το Δεκέμβριο του 1983 στο θέατρο “Pappas” χωρητικότητας 200 θέσεων, 1000 περίπου άτομα κατακλύζουν το χώρο, για να παρακολουθήσουν το μιούζικαλ “Cabaret”. Την επόμενη χρονιά παρουσιάζεται το “Gospel” και το 1985 το “Σώσε” του Μάικλ Φρέιν, το οποίο μάλιστα εντάσσεται στο εορταστικό πρόγραμμα των “Δημητρίων” για 2.300 χρόνων από την ίδρυση της Θεσσαλονίκης. Οι άρτιες καλλιτεχνικές παραγωγές του Alumni Drama Club, το πάθος αλλά και ο επαγγελματισμός των ανθρώπων που συμμετείχαν στις παραγωγές δημιούργησαν αίσθηση στη Θεσσαλονίκη. Οι παραγωγές συνεχίζονται με μεγάλη επιτυχία. Το 1991 ανεβαίνει η ροκ όπερα των Who “Tommy” πρώτα στο Pappas και στη συνέχεια στο Βασιλικό Θέατρο. Την επόμενη χρονιά σειρά έχει το “Cats” του Andrew Lloyd Weber, μία πολυπρόσωπη παράσταση με 30 ηθοποιούς, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Κήπου στο πλαίσιο του Πνευματικού Μαΐου. Η επόμενη χρονιά ανήκει στον Μολιέρο και στο έργο του “Ταρτούφος” το οποίο παρουσιάζεται στην Αίγλη και στο θέατρο Κήπου, ενώ το 1994 το Alumni Drama Club επιστρέφει στο μιούζικαλ με το “Jesus Christ Superstar”.
Τράπεζα αίματος
Στις 14 Φεβρουαρίου του 1984 το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΑΑΚ παίρνει την απόφαση να ιδρύσει Τράπεζα αίματος σε συνεργασία με το Σταθμό Αιμοδοσίας του Α΄ Νοσοκομείου ΙΚΑ Θεσσαλονίκης.
Ο ΣΑΑΚ διεθνής
Τον Απρίλιο του 1984 απόφοιτοι του Ανατόλια, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στις ΗΠΑ συναντιούνται και με πρωτοβουλία της Λήδας Καράμπελα ιδρύουν το “Anatolia International Alumni Association”. Το 1987 με αφορμή τα 50 χρόνια από την ίδρυση του ΣΑΑΚ, το “Anatolia College International Alumni Association” συμμετέχοντας στις επετειακές εκδηλώσεις προσκαλεί στη Βοστώνη Θεσσαλονικείς καλλιτέχνες για να παρουσιάσουν το έργο τους.
Δεκαετία του ‘90
Ο Σύλλογος αποφοίτων αναμιγνύεται ενεργά, πλέον, στη διοργάνωση ημερίδων και διημερίδων για θέματα που άπτονται της οικονομίας, της επιστήμης, της τέχνης, της υγείας. Η πρώτη εκδήλωση αυτού του χαρακτήρα είναι το σεμινάριο με θέμα “Μαθησιακές δυσκολίες και Δυσλεξία”. Παράλληλα ο Σύλλογος επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε θέματα περιβάλλοντος και βελτίωσης της ποιότητας ζωής με παράδειγμα μία έκδοση του περιοδικού Alumnus εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στο θέμα “Θεσσαλονίκη – περιβάλλον – ποιότητα ζωής” με τη συνεργασία του Εργαστηρίου Ελέγχου Ρύπανσης Περιβάλλοντος του ΑΠΘ. Ακολουθούν μία σειρά συζητήσεων για την “Υγεία Γυναικών Δευτέρας Ηλικίας” (1990), “Αγορές χρήματος και Κεφαλαίου” στο Εμπορικό Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης”, “Ο ρόλος της Βόρειας Ελλάδας στη Νέα Ευρώπη. Περιφέρεια της Ελλάδος ή Περιφέρεια της Ευρώπης;”, “Διατροφή και Υγεία” “Νέες Τραπεζικές αντιλήψεις Ελλάδας” (1991), “Παιδεία στην Ελλάδα – τριτοβάθμια εκπαίδευση και δευτεροβάθμια εκπαίδευση” (1992), “Η θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία” (1994). Επίσης ο ΣΑΑΚ συνεχίζοντας την παράδοση της κοινωνικής του προσφοράς και αξιοποιώντας την πρότερη εμπειρία από την υιοθεσία του χωριού Λευκοχώρι, αδελφοποιείται το 1992 με το ακριτικό χωριό Θεοδωράκι του Νομού Πέλλης. Ο Σύλλογος θέτει ως προτεραιότητες την βελτίωση των σχολικών κτιριακών εγκαταστάσεων, τη δημιουργία χώρων αθλοπαιδιών, την οργάνωση βιβλιοθηκών και την αναστήλωση Εκκλησίας. Το 1997 ο ΣΑΑΚ αναλαμβάνει την ανάπλαση της κεντρικής πλατείας του χωριού και η μελέτη του αρχιτέκτονα Κ. Οικονόμου τιμάται με το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων (UIA) και της UNESCO στο πλαίσιο του διεθνούς προγράμματος “Η Αρχιτεκτονική και η εξάλειψη της φτώχειας”
Ομάδες εθελοντισμού
Οι βάσεις για τη λειτουργία εθελοντικών ομάδων τίθενται το 1996, οι οποίες θα δρουν με αυτονομία η μία από την άλλη αλλά πάντα σε συνεργασία μεταξύ τους. Δημιουργούνται 14 ομάδες εργασίας: 1. Δράσης 2. Επαγγελματικής αποκατάστασης 3. Μελών 4. Εντευκτηρίου 5. Εύρεσης πόρων 6. Περιοδικού 7. Επικοινωνίας 8. Θεατρικού ομίλου 9. Θεοδωράκι 10. Σχολείου 11. Μουσικής αγωγής Το 1997 ο ΣΑΑΚ συνδράμει τον Τηλεμαραθώνιο του MEGA για τις οικονομικές ανάγκες της Εταιρείας Σπαστικών Ελλάδος, ενώ ξεκινά και μία μεγάλη προσπάθεια ενημέρωσης των αποφοίτων για τη δράση που θα μπορούσαν να αναπτύξουν στο πεδίο του εθελοντισμού. Το 1998 ομάδες αποφοίτων συμμετέχουν στον καθαρισμό της Νέας Παραλίας και στη δενδροφύτευση του Σέιχ Σου. Τον Απρίλιο του 1999 η Tipper Gore σύζυγος του αντιπροέδρου της κυβέρνησης των ΗΠΑ, Al Gore, επισκέπτεται το Κολλέγιο Ανατόλια και τη Θεσσαλονίκη, για να συμμετάσχει ως κεντρική ομιλήτρια στην εκδήλωση του ΣΑΑΚ με θέμα “Ο ρόλος του εθελοντισμού στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών”. Η εκδήλωση πραγματοποιείται με μεγάλη επιτυχία στο “Μακεδονία Παλλάς” και σε αυτήν παίρνουν μέρος ο Δημήτρης Πύρρος, ο Κώστας Καρράς και η Νίκη Τζαβέλα. Την ίδια χρονιά ο ΣΑΑΚ αναλαμβάνοντας μία ακόμη σημαντική πρωτοβουλία, κινητοποιεί μέλη του, που ανήκουν στην ιατρική κοινότητα, για τη στήριξη των ΚΕΦΟ (Κέντρα Φροντίδας Οικογένειας) στην περιοχή του Φοίνικα. Περισσότερα από 300 παιδιά εξετάζονται από πέντε ειδικότητες ιατρών, ενώ μία δεκαμελής ομάδα δραστηριοποιείται στο δημοτικό ίδρυμα “Άγιος Στυλιανός” και στους οικισμούς τσιγγάνων στη Χαλάστρα. Την ίδια χρονιά οργανώνεται το Συσσίτιο Υπερηλίκων στα ΚΕΦΟ του Φοίνικα, ενώ το 2001 ο Σύλλογος δίνει το παρών στο συνέδριο “Εθελοντισμός και Αθήνα 2004”, που πραγματοποιείται στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Ο Σύλλογος Αποφοίτων διοργανώνει σε συνεργασία με το Γενικό Προξενείο των ΗΠΑ και το Ίδρυμα Fulbright εκδήλωση με θέμα “Αντιμετωπίζοντας τις Καταστροφές” (“Confronting Disaster”) με διακεκριμένους ομιλητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό οι οποίοι υπογραμμίζουν το σημαντικό ρόλο του Εθελοντισμού. Επίσης ο Σύλλογος αποφασίζει την πραγματοποίηση του 1ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορωδιών στη Θεσσαλονίκη. Η Ομάδα Εθελοντισμού έρχεται σε επαφή με τη μη κυβερνητική οργάνωση “Κοινωνική Αλληλεγγύη” προκειμένου να οργανώσουν από κοινού δράσεις. Το Φεβρουάριο ο Σύλλογος Αποφοίτων και ο Αρμένικος Πολιτιστικός Σύλλογος “Χαμασκάιν” διοργανώνει στο Κολλέγιο εκδήλωση με θέμα “Αρμένιοι και Ανατόλια (1886 – 2002)”. Ο ΣΑΑΚ τιμά και τη Thea Halo συγγραφέα του βιβλίου “Ούτε το όνομα μου”, όπου μέσα από την αληθινή ζωή της μητέρας της Sano ξεδιπλώνεται η γενοκτονία των Ποντίων. Τον Μάιο, μέλη του ΣΑΑΚ και μαθητές του International Baccalaureate συμμετέχουν στο διεθνές πρόγραμμα “Clean up the Med” και καθαρίζουν την ακτή “Καβουρότρυπες” στη Σιθωνία Χαλκιδικής.