Το βιβλίο «Η Πλεξούδα» της Laetitia Colombani, που έχει ήδη μεταφραστεί σε 40 γλώσσες είναι από τα βιβλία της προηγούμενης αναγνωστικής περιόδου που το διαβάσαμε στην Λέσχη με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σταθήκαμε τόσο στις οπτικές της συγγραφέως όσο και αναλύσαμε τις ιστορίες κάτω από τις δικές μας προσλαμβάνουσες και απολαύσαμε την οικουμενικότητα των μηνυμάτων της συγγραφέως.
Η κινηματογραφική προβολή της ταινίας από το ομότιτλο βιβλίο μας κέντρισε το ενδιαφέρον και μας ένωσε για να την απολαύσουμε, να συγκρίνουμε τους δύο τρόπους έκφρασης, να την σχολιάσουμε. Το σίγουρο είναι ότι η πολύπλευρη καλλιτεχνική δυναμική της L. Colombani (ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα) εικονοποίησε με ιδιαίτερα εύστοχο τρόπο τις λέξεις, τα συναισθήματα, το αποτύπωμα της εκάστοτε κοινωνίας και έδωσε ένα αποτέλεσμα που και στις τρεις ιστορίες γυναικών ο θεατής συμμετέχει, ταυτοποιείται, συμπάσχει. (https://www.newsbeast.gr/…/i-plexouda-einai-i-tainia...)
Μπορείτε να διαβάσετε σχολιασμό για το βιβλίο στον ακόλουθο σύνδεσμο :
Η πρώτη μας αναγνωστική μάζωξη θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2024, στις 18:30 στο Morley House, με το βιβλίο του Ίαν Μανούκ «Γερουλντελγγέρ», των εκδόσεων «Στερέωμα Α.Ε. / Σιόλα – Αλεξίου», ένα σαγηνευτικό ταξίδι στην γη των επιγόνων του Τζένγκις Χαν.
Για οποιαδήποτε πληροφορία, ιδέα, πρόταση ή προοπτική αναφορικά με τη λέσχη Ανάγνωσης Σ Α Α Κ Ανατόλια, μπορείτε να επικοινωνείτε με τα γραφεία του ΣΑΑΚ (2310-238.835).
Η αστυνομική λογοτεχνία είναι είδος του πεζού λογοτεχνικού λόγου όπου μέσα από τη μυθοπλασία εξερευνάται η πλευρά της ανθρώπινης «κοινωνίας» που έχει να κάνει με το έγκλημα, τη διάπραξη και την ανακάλυψή του. Συνήθως, σκοπός είναι να ανακαλυφθούν οι υπαίτιοι αλλά και τα κίνητρα που τους οδήγησαν στη διάπραξη του εγκλήματος. Τα βασικότερα χαρακτηριστικά είναι το μυστήριο και η αγωνία, τα οποία είναι πανταχού παρόντα.
Αλλά για τους λάτρεις της καλής λογοτεχνίας, όλα αυτά είναι παράπλευρες παράμετροι. Αυτό που καθορίζει το πρωταρχικό ενδιαφέρον του αναγνώστη είναι όλα αυτά πώς τα χειρίζεται ο εκάστοτε συγγραφέας μέσω της γλώσσας.
Αυτό που ξέρουμε σήμερα σαν αστυνομική λογοτεχνία, είναι φαινόμενο που αρχίζει τον 19ο αιώνα όταν στη Μ. Βρετανία και στη Γαλλία όπου θεσμοθετείται ο ρόλος της αστυνομίας κατά του εγκλήματος.
Το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα εικάζεται πως δημιουργήθηκε από τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε το 1841 με τίτλο «Οι φόνοι της οδού Μοργκ».
Υπό την διακριτική επιτήρηση του sir Arthur Conan Doyle, της Αγκάθα Κρίστι, του δικού μας Γιάννη Μαρή, του δικηγόρου Λαμπίρη στη ραδιοφωνική σειρά “Στο σπίτι των ανέμων” και πολλών άλλων, ας καταδυθούμε στον κόσμο του μυστηρίου για να ανακαλύψουμε κάτω από την αφηγηματική δομή όλων των ιστοριών με την πένα των μεγάλων της γραφής, την αγωνία, τις απαντήσεις στο ερώτημα “ποιός το έκανε και γιατί” και όλα αυτά που θα προκύψουν.
«Οι φόνοι της οδού Μόργκ» Ed. Alan Poe σε μετάφραση : Γιώργος Μπλάνας – Εκδόσεις : Ερατώ
Εκτός από την μεγάλη λογοτεχνική της αξία, η ιστορία αυτή του Έντγκαρ Άλλαν Πόε έχει και μνημειακό χαρακτήρα.
Στην οδό Μοργκ των Παρισίων συμβαίνει μια μυστηριώδης και βάναυση δολοφονία δύο γυναικών. Πολυάριθμοι μάρτυρες δηλώνουν ότι άκουσαν τη φωνή του πιθανού δολοφόνου, κανείς όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει ποια γλώσσα ήταν αυτή που μιλούσε. Έτσι, οι έρευνες της αστυνομίας βρίσκονται μπροστά σε ένα απόλυτο αδιέξοδο οπότε ο Αύγουστος Ντυπέν, αυτός ο ευφυής, εκκεντρικός, περιθωριακός διανοούμενος ερευνητής εγκληματικών ενεργειών, αναλαμβάνει να διαλευκάνει το μυστήριο των Φόνων της οδού Μοργκ, και από την πένα του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα κάνει την εμφάνιση του, στον χώρο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, για πρώτη φορά, ο ιδιώτης αστυνομικός ντετέκτιβ, τα ίχνη του οποίου ακολούθησαν και όλοι οι επόμενοι διάσημοι συνάδελφοι του, ίχνη που χαράχτηκαν από την ιδιοφυία του Έντγκαρ Άλλαν Πόε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Γερουλντερλγκέρ» του Ίαν Μανούκ, σε μετάφραση : Ράνια Πολυκανδριώτη – Εκδόσεις : Στερέωμα Α.Ε.
Το θαμμένο σώμα ενός παιδιού που βρέθηκε στη στέπα από Μογγόλους νομάδες, ξυπνά στον αστυνομικό διοικητή Γερουλντελγγέρ τον εφιάλτη της δολοφονίας του δικού του παιδιού, που ποτέ δεν εξιχνιάστηκε. Λίγο λίγο η σχέση μεταξύ των δύο φόνων καθώς και η αντιστοιχία με άλλους, το ίδιο άγριους, θα τον αναγκάσουν να αντιμετωπίσει την τρομερή αλήθεια. Στη Μογγολία δεν είναι μόνο οι τάφοι αποτρόπαιοι. Για ορισμένους το πολύτιμο λαθρεμπόριο των “σπάνιων γαιών” αξίζει περισσότερο από τις ζωές πολλών ανθρώπων. Αθώων και μη.
Σε αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα που σου κόβει την ανάσα, ο Ιάν Μανούκ μας μεταφέρει από τις ερήμους της Κεντρικής Ασίας, που μαστίζονται από τους ανέμους, μέχρι τις κακόφημες γειτονιές του Ουλάν Μπατόρ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Απόδοση δικαιοσύνης» του συγγραφέα Ber. Schlink (γνωστού από το «Διαβάζοντας τη Χάννα»), σε μετάφραση : Ιάκωβος Κοπερτί – Εκδόσεις : Κριτική
Ένας χημικός βιομηχανικός κολοσσός αναθέτει στον πενηντάχρονο ντετέκτιβ Ζελμπ να ανακαλύψει τον χάκερ που αναστατώνει το δίκτυο υπολογιστών της εταιρίας. Ερευνώντας την υπόθεση, ο άσχετος στην πληροφορική Ζελμπ έρχεται αντιμέτωπος με το ίδιο του το παρελθόν, τότε που ήταν εισαγγελέας των ναζί. Και αποδίδει μια παράδοξη δικαιοσύνη για τους δύο φόνους όπου τον εμπλέκουν εν αγνοία του. Όπως στο “Διαβάζοντας στη Χάννα” έτσι κι εδώ ο Σλινκ (μαζί με τον Ποπ) ξύνει τις πληγές της μεταπολεμικής Γερμανίας, αφήνοντάς μας να δούμε την αθέατη πλευρά του γερμανικού θαύματος.
Και η αστυνομική πλοκή είναι απλώς μια φόρμα για να μας μιλήσει για τα αγαπημένα του θέματα: τη δικαιοσύνη, την παιδεία, την οικολογία και προπάντων για την ατομική ευθύνη. Στην κατάταξη των αστυνομικών σύμφωνα με τις προτιμήσεις του κοινού που έκανε το Thriller – Forum για βιβλία που εκδόθηκαν μετά το 1985. Το Απόδοση δικαιοσύνης των Μπέρνχαρντ Σλινκ – Βάλτερ Ποπ ήρθε εικοστό. Ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας απεύθυνε στον συγγραφέα Μπ. Σλινκ τον τίτλο Ιππότη της Λεγεώνας Τιμής το Μάιο του 2002. Επίσης, στις 17 Οκτωβρίου 2002 τιμήθηκε με το βραβείο του Γερμανο-Βρετανικού Φόρουμ για το συνολικό του έργο. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Αν και μη αστυνομικής φύσεως αλλά στο ίδιο μοτίβο θεμάτων του ίδιου συγγραφέα κυκλοφορεί και το βιβλίο «Η Εγγονή», σε μετάφραση : Απόστολος Στραγαλινός – Εκδόσεις : Κριτική
Καλοκαίρι 1964. Μια φοιτήτρια από το ανατολικό τμήμα του Βερολίνου και ένας φοιτητής από το δυτικό ερωτεύονται. Εκείνος τη βοηθάει να αποδράσει από την Ανατολική Γερμανία και ζουν μαζί. Μόνο μετά τον θάνατο της Μπίργκιτ ο εβδομηντάχρονος πλέον Κάσπαρ ανακαλύπτει το μυστικό που η σύζυγός του έκρυβε μια ολόκληρη ζωή: πίσω στη χώρα της είχε αφήσει μια κόρη.
Ο Κάσπαρ αναλαμβάνει να κάνει αυτό που πάντα ήθελε η Μπίργκιτ, αλλά ποτέ της δεν κατάφερε: να ψάξει για τη χαμένη της κόρη. Η αναζήτηση μετατρέπεται σ’ ένα ταξίδι στο παρελθόν, με τις πληγές και τις ουλές που προκάλεσαν η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, η επανένωση και η «προσαρμογή» της στη Δύση. Ο Κάσπαρ βρίσκει την κόρη παντρεμένη σε μια κοινότητα νεοναζί στην επαρχία. Η δεκατετράχρονη κόρη της θα αναγνωρίσει στο πρόσωπό του τον παππού της κι εκείνος την εγγονή του. Αν και οι κόσμοι τους είναι πολύ διαφορετικοί, ο Κάσπαρ είναι αποφασισμένος να παλέψει για τη σχέση τους. Έχει όμως το δικαίωμα να επέμβει στη ζωή της εγγονής του και στο ακροδεξιό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει; Ο Bernhard Schlink θίγει με δεξιοτεχνία το ζήτημα των ορίων, της ανοχής και της αμοιβαίας κατανόησης στις σχέσεις, σε δύο κόσμους ιδεολογικά αντίθετους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Μάσκες» του διάσημου Κουβανού συγγραφέα Λεονάρντο Παδούρα, σε μετάφραση : Κώστας Αθανασίου – Εκδόσεις : Καστανιώτης
Το πτώμα ενός δολοφονημένου τραβεστί στην Αβάνα δεν είναι συνηθισμένο εύρημα. Τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα για τον υπολοχαγό του Τμήματος Ανθρωποκτονιών Μάριο Κόντε, που έχει αναλάβει την υπόθεση, όταν διαπιστώνει ότι ο νεκρός είναι γιος ενός ευυπόληπτου διπλωμάτη και βετεράνου της Επανάστασης. Η διακριτικότητα που απαιτείται δυσχεραίνει τις κινήσεις του Κόντε, ενώ ταυτόχρονα όλη η αστυνομική υπηρεσία -και ο ίδιος- βρίσκεται στο στόχαστρο του Τμήματος Εσωτερικών Υποθέσεων, γεγονός που κάνει ακόμα πιο δύσκολο κάθε βήμα του Κόντε στην αγαπημένη του πόλη, την Αβάνα, η οποία αλλάζει με ραγδαίο ρυθμό εκείνο το καυτό καλοκαίρι του 1989, λίγο πριν η Κούβα βυθιστεί στην κρίση της Ειδικής Περιόδου. Ο Κόντε αρχίζει μια περιπλάνηση που τον οδηγεί στους δαιδάλους ενός κόσμου -του κόσμου της ομοφυλόφιλης κοινότητας της Κούβας- ο οποίος, έχοντας υποστεί στιγματισμό και διώξεις, έχει μάθει να κρύβει ό,τι μπορεί να τον θέσει σε κίνδυνο. Όσο ψάχνει, ο Κόντε αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα παιχνίδι προσωπείων. Όλοι έχουν κάτι να κρύψουν, ωστόσο λίγο λίγο οι μάσκες αρχίζουν να πέφτουν και η έκπληξη που καραδοκεί στο τέλος θα ανατρέψει τα πάντα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Οι Μάσκες είναι ένα δυνατό μυθιστόρημα που δίνει τις διάφορες όψεις του φόβου, καθώς και την “ιλιγγιώδη αίσθηση της πτώσης στο κενό” με σαφήνεια, αλλά μερικές φορές και με επιπρόσθετη ποιητική διάθεση. (Χρύσα Σπυροπούλου, Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη, 7/9/2011)
Ο Λεονάρδο Παδούρα, παλιός δημοσιογράφος, σκαλίζει την ιστορία των διώξεων των ομοφυλόφιλων και των γκέι διανοουμένων της Κούβας, των ανθρώπων που στιγματίστηκαν, διώχτηκαν και έβαλαν προσωπεία για να γλιτώσουν. Εισχώρησε στον κρυφό κόσμο των ομοφυλοφίλων, ωμό και ρυπαρό, γιατί είναι αποτέλεσμα της μοναξιάς, της καταπίεσης, του χλευασμού και της περιφρόνησης. (Δήμητρα Ρουμπούλα, Έθνος, 6/6/2011)
«Ποιος είναι ο Λεονάρντο Παδούρα; Κουβανός πολλών ταχυτήτων: Δημοσιογράφος, σεναριογράφος, κριτικός, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, διηγηματογράφος. Τι απ’ όλα αυτά τον έκανε πασίγνωστο; Η λεγόμενη «Τετραλογία της Αβάνας» ή όπως είναι ο επίσημος τίτλος «Τέσσερεις εποχές». Τουτέστιν τέσσερα δυνατά αστυνομικά μυθιστορήματα ή τέσσερα δυνατά μυθιστορήματα που φοράνε τη μάσκα των αστυνομικών για να μπορούν να λένε όσα δεν φαντάζεστε για την λατρεμένη τους Αβάνα. (…) Το σπουδαιότερο είναι ότι ο Παδούρα είναι ένας σαγηνευτικός, απολαυστικός και ευφυέστατος συγγραφέας που σε κάνει να θέλεις να πας ή να ξαναπάς στην Αβάνα και να τη δεις με νέα ματιά». (Έλενα Χουζούρη, bookrpress.gr, 09/04/2011)
«Μας καταβροχθίζει η φωτιά». Ο Jaume Cabre που με το Confiteor άφησε βαρειά παρακαταθήκη στην παγκόσμια λογοτεχνία επανέρχεται με ένα βιβλίο κατά πολύ διαφορετικό, σε μετάφραση : Σοφός Ευρυβιάδης – Εκδόσεις : Πόλις
Ο Ισμαήλ είναι καθηγητής φιλολογίας. Πέρασε δύσκολα παιδικά και νεανικά χρόνια, και τώρα η ζωή του είναι ήρεμη ή μάλλον ανιαρή. Τίποτα δεν συμβαίνει, και το μόνο που τον βγάζει από τον λήθαργό του είναι η αγάπη του για τη λογοτεχνία. Μέχρι τη στιγμή που ξανασυναντά μια παιδική του φίλη, τη Λέο. Η έλξη που του ασκεί είναι ακαταμάχητη, μια ελπίδα ευτυχίας γεννιέται. Ο Ισμαήλ, όμως, βλέπει μια μέρα στον δρόμο -φαινομενικά, τυχαία- τον πρώην επιστάτη του σχολείου στο οποίο διδάσκει. Αυτός ο άνθρωπος του ζητά μια μικρή εξυπηρέτηση… Η συνάντησή τους θα έχει τρομακτικές συνέπειες και ο Ισμαήλ ξυπνά στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου χωρίς να θυμάται ούτε ποιος είναι, ούτε πώς κατέληξε εκεί. Το μόνο που θυμάται είναι τα βιβλία που τον σημάδεψαν.
Το «Μας καταβροχθίζει η φωτιά» συνδυάζει αριστοτεχνικά τα συστατικά των κορυφαίων κλασικών νουάρ: καταδικασμένους έρωτες, αθώους που μπαίνουν στο στόχαστρο της Δικαιοσύνης, μοιραίες γυναίκες που στάθηκαν άτυχες· όλοι, παγιδευμένοι στη δίνη μιας τραγικής μοίρας που τους καταδιώκει αμείλικτα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Ο συγγραφέας επανέρχεται στο θέμα της μνήμης και της σπουδαιότητάς της, προβάλλει τις συνέπειες της προβληματικής σχέσης πατέρα-γιου, την απώλεια της εμπιστοσύνης προς τους ανθρώπους, τονίζει την ευκολία με την οποία ένας αθώος κι ανυποψίαστος πολίτης μπορεί να βρεθεί μπλεγμένος σε αξιόποινες πράξεις, και προσεγγίζει με λεπτότητα το θέμα του θανάτου και το αναπόδραστο της έλευσής του» (Χριστίνα Μουκούλη, bookpress.gr, 08/12/2022)
«Σάλτος» του Ανδρέα Νικολακόπουλου των εκδόσεων Ίκαρος
Στην εποχή του Μεσαίωνα οι λογικοί και σώφρονες άνθρωποι των πόλεων στοίβαζαν τους ψυχικά διαταραγμένους ή λοξούς σε μεγάλα ξύλινα καράβια χωρίς κουπιά και τους άφηναν να περιφέρονται ακυβέρνητοι στις θάλασσες.
Οι πρωταγωνιστές των διηγημάτων του Ανδρέα Νικολακόπουλου δεν ζουν στον Μεσαίωνα. Βρισκόμενοι όμως στη θάλασσα, στα βουνά, σε δάση, σε πόλεις, σε τρένα, σε πανεπιστημιακά εργαστήρια, ανάμεσα στα σύννεφα, απέκτησαν και οι ίδιοι την παλιά εκείνη λοξή ματιά.
Η διαφορά είναι πως δεν φτιάχνονται πια μεγάλα ξύλινα καράβια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Από μία τέτοια σειρά προτάσεων αστυνομικής λογοτεχνίας δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο Πέτρος Μάρκαρης με μία σειρά βιβλίων όπως : «Νυχτερινό δελτίο», «Η εξέγερση των καρυάτιδων», «Η τέχνη του τρόμου και άλλα διηγήματα», «Ο Μπρέχτ και ο διαλεκτικός διάλογος», «Το κίνημα της αυτοκτονίας», «Παλιά, πολύ παλιά», «Η εποχή της υποκρισίας», «Ο φόνος είναι χρήμα» και πολλά άλλα.
Αξιόλογοι του είδους είναι επίσης τόσο ο Alex Michaelides με τα βιβλία του «Η σιωπηλή ασθενής», «Οι κόρες», «Το μένος» όσο και ο Τεύκρος Μιχαηλίδης με βιβλία όπως «Μιλώντας στην Άννα για τα μαθηματικά», «Τα τέσσερα χρώματα του καλοκαιριού», «Αχμές, ο γιός του φεγγαριού», «Ο μέτοικος και η συμμετρία», «Εικασία 3v+1».
Θα μπορούσαν να αναφερθούν αρκετοί αξιόλογοι συγγραφείς μυστηρίου όπως η Marg. Atwood «Ο τυφλός δολοφόνος», ο Χοσέ Κάρλος Σομόθα με το βιβλίο «Το σπήλαιο των ιδεών», την Χάντρα Γιασμίνα με «Το μερίδιο των νεκρών», ο Αντρέα Καμιλλιέρι «Η ηλικία της αβεβαιότητος», «Σκύλος από τερακότα» και άλλοι. Ωστόσο, τελευταίο αλλά όχι ύστατο θα κρατήσω τον Ferey Caryl, που με την πρόσφατη παρουσία του στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης επανασυστήθηκε στο ελληνικό κοινό. Έχει ταξιδέψει σχεδόν ανά την υφήλιο και επιθυμεί να πάρει και τους αναγνώστες του σε αυτά τα ταξίδια. Γνωρίζει καλά την τεχνική του να μοιράζεσαι μια ιστορία καθώς μετά από μια τέτοια συναλλαγή και ο συγγραφέας, και ο αναγνώστης αισθάνονται λιγότερο μόνοι, σε έναν κόσμο ταραγμένο. Εργα του εκδίδονται από τις «Εκδόσεις Άγρα» : «Μαπούτσε», «Πάγος», «Κόνδωρ», «Πας», «Νοριλσκ», «Οκαβάνγκο» κ.α.
Για τους μη-λάτρεις του μυστηρίου και της αγωνίας, προτείνονται :
«Η κατάλυση του χρόνου» του Μιχ. Αλμπάτη – εκδόσεις «Νήσος»
1941. Σε μια μικρή πόλη της κατεχόμενης Τσεχοσλοβακίας ένα δεκατριάχρονο εβραιόπουλο θα διαφύγει από το πεπρωμένο της φυλής του, βρίσκοντας καταφύγιο σε μια σοφίτα που είναι ολόκληρη μια ξεχασμένη βιβλιοθήκη με χιλιάδες πολυκαιρισμένα βιβλία. Εκεί θα περάσει το υπόλοιπο του Πολέμου, διαβάζοντας ασταμάτητα, με το πνεύμα του να μπολιάζεται από το πλήθος των αναγνωσμάτων που ο προηγούμενος κάτοικος, παλιός επαναστάτης, είχε κατά τη διάρκεια του περιπετειώδους βίου του συλλέξει.
Μέσα απ’ τη σοφίτα, ο Γιόσουα, έχοντας δυο φίλους σαν αποστόλους, κοινωνεί στους νέους της πόλης τις ανατρεπτικές ιδέες που τα τόσα αναγνώσματα του εμφύσησαν, σπέρνοντας τον σπόρο της ανυπακοής, της αμφισβήτησης, της ανταρσίας και προσκαλώντας τους να εποικίσουν την πραγματικότητα με μυριάδες παράφορους οραματισμούς, δίδοντας μορφή και περιεχόμενο στην Ουτοπία… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
“… Βιβλία… Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουνε τι κρύβει ετούτη η λέξη. Οι περισσότεροι δεν ανοίγουν ούτε ένα στη ζωή τους, άλλοι τα έχουνε για να σκοτώνουνε την ώρα τους, λίγοι είναι οι μυημένοι, αυτοί που ξέρουν πόση μαγεία μα και πόσο κίνδυνο κρύβει αυτή η απλή πράξη, να παίρνεις ένα βιβλίο στα χέρια σου κι ανοίγοντάς το να αρχίζεις να διαβάζεις… Δεν θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος όταν στην τελευταία του σελίδα θα έχεις φτάσει, σαν το ποτάμι του Ηρακλείτου είναι κι αυτά, ούτε και το βιβλίο θα ‘ναι πια το ίδιο, κάθε αναγνώστης το γεμίζει με καινούργιες σημασίες… (Απόσπασμα από την έκδοση)
«Ο βιβλιοπώλης του Σελινούντα» του Roberto Vecchioni -– Εκδόσεις : Κριτική
“Η λέξη δεν είναι ένα αντικείμενο τυχαίο, δεν είναι εμπορεύσιμο αγαθό ή κάποια συμφωνία που φέρνουμε στα μέτρα μας. Είναι εν τέλει η ιστορία η ίδια. Η ευφυϊα που προσαρμόζεται και επινοεί. Είναι το συναίσθημα που δίνει τον τόνο, τον ρυθμό, τη χάρη και την ένταση. Είναι η μορφή και το πρόσωπο της βουβής κατάστασης της καρδιάς»
«Η λέξη έχει λειτουργία υπενθυμητική. Επαναφέρει στη μνήμη μας το πώς ήμασταν, γιατί υπάρχουμε και πώς θα καταλήξουμε. Μας τα υπενθυμίζει μέσω της εσωτερικής ύπαρξής της και μέσω της μνήμης, που καταφέρνει να επιβάλλεται και στα νέα της χρώματα και στις παλιές της σημασίες. Γιατί αν τον υλικό κόσμο τον έπλασε ο Θεός, οι λέξεις είναι αυτό που ξαναέπλασε ο άνθρωπος : αυτό που ονομάζουμε ζωή»
«Δεν είναι οι λέξεις που σε κάνουν σπουδαίο. Εσύ είσαι αυτός που θα κάνει σπουδαίες τις λέξεις τις δικές σου και των άλλων, όταν απέχεις από το να τις προφέρεις, όπως ένας ερημίτης απέχει από την παραζάλη των μίντια, από παιχνίδια ψεύτικα και από την αισθητική ματαιότητα. Τότε και μόνον τότε θα σουδώσουν οι λέξεις τη δύναμη να τιθασεύεις τους τυφώνες και να ορίζεις τις παλίρροιες».
Η πρώτη λογοτεχνική προσπάθεια του μέλους της «Λέσχης Ανάγνωσης ΣΑΑΚ Ανατόλια» Θάλειας Μακρίδου – Τσιάβου, αποφοίτου ’74 μας έφερε συν-πλοηγούς στο δικό της «Ταξίδια σε αχαρτογράφητα νερά» – εκδόσεις Βακχικόν.
Έντεκα προσωπικές διαδρομές οι οποίες ορίζονται από τις συγκρούσεις των πρωταγωνιστών με την αδυσώπητη πραγματικότητα που τους περιβάλλει αλλά και από τις δυνάμεις που διαθέτει ο καθένας τους για να αλλάξει τον ρου των γεγονότων. Και είναι η αδήριτη ανάγκη για επιβίωση, συμπόνια, ελπίδα αυτή που τους ωθεί συνεχώς, αναπόδραστα, σε κάποια ακτή, στην τελική ρήξη, με διαφορετικό κάθε φορά αποτέλεσμα. Η προσφυγιά και η μοναξιά τόσο του σώματος όσο ενίοτε και της ψυχής, η πείνα στις ίδιες παραμέτρους, η ερημιά αλλά και η ταυτότητά της στην πολυκοσμία, το φυσικό και το μεταφυσικό, το σισσύφειο άχθος των απλών σε κάποιες άλλες εποχές είναι τα θέματά της με τα οποία η συγγραφέας μας ταξιδεύει στις γειτονιές της πόλης μας αλλά και στην μεγάλη Μαύρη Ήπειρο, μετά την πολυετή της παρουσία εκεί!
Καλό καλοκαίρι, με υγεία, χαρά και όμορφες αναγνώσεις, με ή και χωρίς μυστήριο!!
«Μα και εμείς δεν θα αργήσουμε να πεθάνουμε και τότε καμία θύμηση από εκείνους τους πέντε δεν θα απομείνει εδώ στη γη. Η δική μας μνήμη θα μείνει αγαπητή για ένα διάστημα και έπειτα θα μας ξεχάσουν. Μα θα έχει αρκέσει η αγάπη. Όλοι οι αναπαλμοί της αγάπης ξαναγυρίζουν στην αγάπη που τους γέννησε. Η αγάπη δεν έχει ανάγκη από θύμηση. Υπάρχει μία χώρα των ζωντανών και μία των πεθαμένων και το γεφύρι ανάμεσά τους είναι η αγάπη. Το μόνο που επιζεί το μόνο νόημα». – «Το γεφύρι του Σαν Λουϊς Ρε» – Thornton Wilder
Μέσα στα πλαίσια εξωστρέφειας της Λέσχης Ανάγνωσης Σ Α Α Κ, η τελευταία συνάντηση των μελών έγινε στη Ρωμαϊκή αγορά, σε ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα που χρονολογείται από το 1926 και ανακαινίστηκε πρόσφατα με απόλυτο σεβασμό στην ιστορία του αλλά και την αισθητική των αρχικών ιδιοκτητών του. Στο «Gatto Perso Luxury Studios and Apartments» μας υποδέχθηκε η κα. Αγγελική Παναγιωτίδου Πράπα, εικαστικός, με σειρά εκθέσεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και μας μίλησε για την ιστορία του κτιρίου, για τον έμπορο που το έκτισε το 1926 για τις τρεις του κόρες και πως πουλήθηκε – κατά σύμπτωση (;) – ξανά σε έναν πατέρα, το σύζυγό της, για τις τρεις τους κόρες. Η ξενάγησή μας στο χώρο μας αποκάλυψε δεκαεπτά καταπληκτικά ψηλοτάβανα διαμερίσματα που σε εντυπωσιάζουν με τα αυθεντικά έργα τέχνης, με τις ρομαντικές και vintage λεπτομέρειές τους. Είναι μοιρασμένα στους τρεις ορόφους του κτιρίου και λειτουργούν σαν άνετες κατοικίες, αφού καθένα περιλαμβάνει υπνοδωμάτιο, καθιστικό, κουζίνα με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, μαρμάρινο μπάνιο και αυτόνομη θέρμανση. Μέσα στα πλαίσια συγκερασμού των τεχνών, η κα. Παναγιωτίδου – Πράπα με μία ομάδα ικανών συνεργατών διοργανώνει διάφορες συγκεντρώσεις καλλιτεχνικής φύσεως που περιλαμβάνουν άλλοτε μουσικά δρώμενα και άλλοτε μαθήματα καλλιγραφίας ή και κέντημα.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος η τελευταία συνάντησή μας ήταν αφιερωμένη σε ένα φιλανθρωπικό σωματείο της πόλης μας. Είχαμε την χαρά και την τιμή να μας μιλήσει για την μακρά ιστορία του «Ασύλου του Παιδιού», η κα. Ανδρομάχη Τζιβρά – Ωρολογά, Γραμματεύς του Δ.Σ. Το συγκεκριμένο σωματείο ιδρύθηκε το 1919 από μία ομάδα κυριών της πόλης μας, με σκοπό και στόχο να στηρίξει τη χαμηλόμισθη εργαζόμενη μητέρα. Λειτουργούσε τότε, εκτός από βρεφοκομείο, νηπιαγωγείο και Δημοτικό σχολείο, την πρώτη μαιευτική κλινική στη Θεσσαλονίκη, εξωτερικά ιατρεία, παιδοχειρουργική κλινική, οδοντιατρείο, φαρμακείο, Σχολή Βρεφονηπιοκόμων.Από το 1973, μετά την εδραίωση των ιατρικών και πανεπιστημιακών δομών, έχει επικεντρώσει τη λειτουργία του σε θέματα εκπαίδευσης. Λειτουργεί Βρεφονηπιακό, Παιδικό Σταθμό και Νηπιαγωγείο στο κέντρο της πόλης και Νηπιακό Σταθμό, Νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο στη Θέρμη Θεσσαλονίκης. Συνολικά διαπαιδαγωγεί, εκπαιδεύει, στηρίζει και σιτίζει με τέσσερα γεύματα την ημέρα 550 περίπου παιδιά, ηλικίας 2 μηνών έως 12 ετών, 11 μήνες το χρόνο από τις 6:30 έως τις 17:00. Τα παιδιά ανήκουν κυρίως σε οικογένειες χαμηλόμισθων εργαζομένων γονέων, μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες, οικογένειες με σοβαρά προβλήματα υγείας ή και σοβαρά προβλήματα διαβίωσης και οικογένειες οικονομικών μεταναστών. Το «Άσυλο του Παιδιού» έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών για το Παιδαγωγικό του Πρόγραμμα.
Το μέλος της Λέσχης μας, κα. Βίκυ Κερτεμελίδου, ∆ρ. Αρχιτέκτων Ε.Μ.Π., μουσειολόγος λειτούργησε επικουρικά πληροφορώντας μας για την μακραίωνη και σημαντική παρουσία του γυναικείου κινήματος διεθνώς αλλά και της πόλης μας. Στην Θεσσαλονίκη, το πρώτο γυναικείο σωματείο ιδρύεται το 1883 «η Φιλόπτωχος Αδελφότητα Κυριών» ενώ στην οργανωμένη φιλανθρωπική δραστηριότητα μετά την απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό το 1912 και λίγο πριν και μετά τη Μικρασιατική καταστροφή συνδράμουν και άλλα γυναικεία φιλανθρωπικά σωματεία. Η «Μέριμνα του Παιδιού», ιδρύεται το 1921 όπως και το Σωματείο Δεσποινίδων «Η Μέλισσα». Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς αλλά και σε αυτές τις ευνοϊκές συνθήκες για τη γυναικεία φιλανθρωπική δραστηριότητα ανασυστήνεται στη Θεσσαλονίκη το 1923 η «Αδελφότης των Κυριών Τραπεζούντος» έχοντας πλέον την ονομασία «Μέριμνα Ποντίων Κυριών».
Ανάμεσα στα νόστιμα κεράσματα της κας. Παναγιωτίδου – Πράπα, στην ατμοσφαιρική σοφίτα του κτιρίου, στις ενδιαφέρουσες πληροφορίες των σωματείων της πόλης μας αλλά και των δράσεων των γυναικείων σωματείων ήρθε να προστεθεί και η συζήτηση μας, για ένα διαμάντι της παγκόσμιας λογοτεχνίας «Το γεφύρι του Σαν Λουϊς Ρε» του Thornton Wilder, έργο για το οποίο τιμήθηκε μεταξύ άλλων και με το Πούλιτζερ λογοτεχνίας το 1926.
Ο κύκλος της ζωής, η στιγμή και η διάρκεια, το ατέρμονο των προσδοκιών, ο τροχιά της αγάπης και πώς αυτή νοείται από τον καθένα μας ξεχωριστά, οι δράσεις μας και οι αντιδράσεις μας ακολουθώντας το μίτο της ζωής μας ήταν μόνον λίγα από τα θέματα που συζητήθηκαν εκτενώς από τα μέλη μας, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Με περισσή χαρά για όλη αυτή την αναγνωστική περιήγηση του χειμώνα που μας πέρασε, την γνωριμία μας με καινούργιους συγγραφείς, την επαναπροσέγγιση παλαιοτέρων και την προσμονή αυτών που έρχονται, αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση το φθινόπωρο να μας βρει με την ίδια ζέση για το βιβλίο, την ανταλλαγή απόψεων, διάθεση για καινούργια πράγματα, εναγκαλισμό για κάθε καινούργιο που έρχεται να προστεθεί στη φαρέτρα μας.
«Το χελιδόνι του παραμυθιού μια φορά κάθε χίλια χρόνια κουβαλούσε ένα σπειρί σιτάρι, ελπίζοντας πώς θα κατορθώσει να υψώσει ένα βουνό για να φτάσει το φεγγάρι. Τέτοιοι άνθρωποι αναφαίνονται σε κάθε εποχή. Επιμένουν να κουβαλούν το σπειρί τους το σιτάρι και αντλούν ένα είδος ικανοποίησης από τα σκώμματα των άλλων. «Τι αλλόκοτα που φέρνονται» – «Το γεφύρι του Σαν Λουϊς Ρε» – Thornton Wilder
Τα φώτα της ράμπας έπεσαν για την 20η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης επιβεβαιώνοντας ότι ότι το βιβλίο είναι ο επίτιμος καλεσμένος στο κέντρο ενός κύκλου πολλών ανθρώπων – πολύ περισσοτέρων απ’όσους νομίζουμε.
Η συγκεκριμένη διοργάνωση είχε ένα ιδιαίτερα ευμέγεθες εύρος τη φετινή χρονιά. Με 850 εκθέτες, περισσότερους από 1.500 Έλληνες και ξένους συγγραφείς, ομιλητές και επαγγελματίες του βιβλίου από 40 χώρες και με πάνω από 550 εκδηλώσεις σε 14 αίθουσες, συνολικής έκτασης 16.000 τετρ. μέτρων, δηλαδή 16 στρεμμάτων, η Δ Ε Β Θ έζησε ένα τριήμερο γιορτής του λόγου, κατάθεσης και ανταλλαγής απόψεων, εντυπώσεων, αντιθέσεων και δημιουργίας.
Τιμώμενη χώρα το εμιράτο της Σάρτζα που είναι η τρίτη σε έκταση και η τρίτη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, αποτελώντας μέρος της μητροπολιτικής περιοχής Ντουμπάι-Σάρτζα-Αϊμάν. Βρίσκεται κατά μήκος της νότιας ακτής του περσικού Κόλπου στην Αραβική Χερσόνησο. Η πόλη είναι ένα κέντρο για τον πολιτισμό και τη βιομηχανία και από μόνη της συμβάλλει το 7.4% του ΑΕΠ των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Η επιλογή της συγκεκριμένης χώρας, με έναν εντυπωσιακό περίπτερο, μικρογραφία του Τάτζ-Μαχάλ, έγειρε πολλά ερωτήματα όσον αφορά τη συγκεκριμένη επιλογή. Σε μία δράση που επικυρώνεται η σκέψη, η διανόηση, η γραφή και η ανταλλαγή απόψεων τιμάται μία χώρα η οποία καταγγέλλεται εδώ και χρόνια για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από επίσημους οργανισμούς (ακόμη και από το ίδιο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο). Το συγκεκριμένο περίπτερο δεν είχε να επιδείξει κύκλο συγγραφέων, πνευματικής ανάπτυξης και διανόησης αλλά κυρίες παραδοσιακών συλλογών με μπούργκα, μάλλον χωρίς περαιτέρω μόρφωση (φάνηκε από την ανεπιτυχή προσπάθεια επικοινωνίας), λιβάνια για αρωματισμό χώρου και την αποπομπή κακών πνευμάτων, προσφορά γραφής των ονομάτων των επισκεπτών στην Αραβική. Ίσως η ανάγκη για το άνοιγμα νέων αγορών στον τομέα του βιβλίου να είναι μία πλατφόρμα εξακόντισης των πωλήσεων κάτι που επιβεβαιώθηκε και από τους αντιπροσώπους του Πανεπιστημίου Ιονίου. Το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο είναι το μόνο στην Ελλάδα που έχει προγράμματα για μεταφραστές και το οποίο διδάσκει – όπως ανέφερε και η εκπρόσωπός του – όλες τις γλώσσες πλην των Αραβικών, κάτι για το οποίο εργάζονται πυρετωδώς για την δημιουργία αντιστοίχων μαθημάτων, το συντομότερο δυνατό.
Οι εκδηλώσεις ήταν διάχυτες στο πρόγραμμα, τόσο από Έλληνες όσο και από ξένους ομιλητές, αρκετές συνέπιπταν η μία με την άλλη, αλλά όσες καταφέραμε να παρακολουθήσουμε, ήταν στην πλειονότητά τους αξιόλογες.
Το θέμα γυναίκα θα έλεγα κυριάρχησε στην φετινή έκθεση. Ενδιαφέροντα βιβλία με το συγκεκριμένο άξονα, γύρω από την γυναίκα άνθρωπο, την αυτοδιάθεσή της στο πέρασμα του χρόνου ή ακόμη και στο πέρασμα του Ισημερινού, έμφυλα πρότυπα και πατριαρχική κοινωνία. Με στεντόρεια φωνή κατονομάσθηκαν οι ανάγκες τόσο του σώματος όσο και της ψυχής της, οι αγωνίες της, η μετάλλαξη προτύπων στο χρόνο αλλά και στο κοινωνικό σύνολο.
Φυσικά τέθηκαν υπό συζήτηση, παρουσίαση και προβληματισμό, θέματα όπως η ιστορική μνήμη, τα graphic novels ως τμήματα μια pop κουλτούρας, η κλιματική αλλαγή, η συγκριτική λογοτεχνία, η έμφυλη γραφή και όχι μόνον.
Η τέχνη της γραφής συνομίλησε και με άλλες τέχνες πλην αυτής του λόγου, με διάνθισε παρουσιάσεις τόσο σε συγκινησιακό όσο και σε γνωστικό επίπεδο. Ακούστηκαν δημοτικά τραγούδια αλλά και άριες της όπερας.
Από αυτή την γιορτή της ανάγνωσης δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι Λέσχες Ανάγνωσης. Η εξωστρέφεια, ο εθελοντισμός και η κοινωνική προσφορά των Λεσχών Ανάγνωσης, ήταν το βασικό θέμα της ωριαίας συζήτησης η οποία ανάτρεψε στερεοτυπικές εικόνες και προσέφερε καινούργιες ευκαιρίες διαδραστικής επικοινωνίας. Την συγκεκριμένη εκδήλωση προλόγισε ο πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, κ. Νικ. Κούκης, υπό την αιγίδα του οποίου διοργανώθηκε η φετινή συνάντηση των Λεσχών.
Η παρουσία της Λέσχης Ανάγνωσης Σ Α Α Κ Ανατόλια ήταν διττή στην 20η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στην πόλη μας – τόσο ως συμμετοχή στις διάφορες και ποικίλες εκδηλώσεις, όσο και ως συγγραφική παρουσία των μελών της.
. Τον χορό των λέξεων και των σκέψεων άνοιξε η Καίτη Στεφανάκη, με την παρουσίαση του βιβλίου της «Στις άκριες γυναικείων χωραφιών», των εκδόσεων Εντευκτήριο. Όπως γράφει και η ίδια στο τέλος του βιβλίου «Συμφιλιώνομαι με την αποσπασματικότητα του λόγου μου, με την αλήθεια που ποτέ δεν είναι μία. Παρηγοριά η πολλαπλή εκδοχή των πάντων. Ρευστές οι λέξεις με παρασύρουν στον ωκεανό του χρόνου. Ευχαριστώ όλα της ζωής μου τα αλφάβητα, τα λεξικά και τα βιβλία που διάβασα, ξέχασα ή χάραξα εντός μου, τα χρώματα, τις μυρωδιές, τους ήχους κι όλα εκείνα που συστήνουν τη συνειδητή και ασυνείδητη ζωή μου.»
. Ένα από τα παλαιότερα μέλη της Λέσχης μας και απόφοιτη, η Βασιλική Γκουντζίδου – Ιακώβου υποδέχθηκε γνωστούς, φίλους, συμμαθητές και αναγνώστες της γραφής της, στο stand των εκδόσεων «Ανάτυπο». Με το γνωστό της χιούμορ σχολίασε τη συλλογή μικρών ιστοριών την περίοδο της καραντίνας «Καραντί να τα χρονογραφήματα». Συγκίνηση για το συλλογικό έργο στο οποίο συμμετέχει με δύο διηγήματα «Ασύνορες μνήμες» ενώ το παραμύθι της «Η γιαγιά Σοφία, ο Χαραλαμπούλης, το Διαδίκτυο και το Cyberbullying» εστίασε στο επίκαιρο και φλέγον θέμα του εκφοβισμού και της ενδογενεακής αλληλεγγύης.
. Η Θάλεια Μακρίδου – Τσιάβου, το νεότερο μέλος της Λέσχης μας και απόφοιτη του σχολείου, την Κυριακή 19 Μαϊου, σε στρογγυλή τράπεζα περί πεζογραφίας συμμετείχε με την πρώτη της λογοτεχνική απόπειρα, το βιβλίο της «Ταξίδια σε αχαρτογράφητα νερά», εκδόσεων «Βακχικόν». Μικρές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, από αυτές που άλλοτε περνούν απαρατήρητες και άλλοτε λειτουργούν ως σταγόνα σε ένα ποτήρι έτοιμο να εκραγεί.
Άξια αναφοράς είναι και μία πολύ ωραία εκδήλωση με ομιλητή τον Λ. Ναρ, συγγραφέα, αρθρογράφο και καθηγητή ελληνικής φιλολογίας στο Ανατόλια έγινε με αφορμή το βιβλίο για τα Σεφραδίτικα τραγούδια. Όπως σημείωσαν και οι αξιόλογοι συμμετέχοντες στην παρουσίαση, η σωτηρία ιστορικών στοιχείων, ιστοριών, μίας παροιμίας, μίας λέξης, μίας γεύσης όπως και των συγκεκριμένων Εβραϊκών τραγουδιών, με στίχους που λειτουργούν ως μαρτυρίες είναι μνημόσυνο και ανάσταση για κάποιες ψυχές που ανέβηκαν τον δικό τους Γολγοθά κάτω από τραγικές συνθήκες της Ιστορίας μας.
Με την αυλαία να έχει πέσει, με πολλά θέματα στο τραπέζι για τα οποία υπάρχει θετικό πρόσημο διοργάνωσης, με πολλά περισσότερα προς καλυτέρευση, μένω τα λόγια του μεγάλου Τζ. Ρ. Κίπλινγκ.
«Είμαι από τη φύση μου έμπορος των λέξεων. Και οι λέξεις, βέβαια είναι το πιο ισχυρό ναρκωτικό που χρησιμοποιείται από την ανθρωπότητα». Ας μείνουμε σε αυτό το «παραισθησιογόνο» εμπόριο ιδεών και λέξεων. Και του χρόνου!!
«Να μην ζήσουμε εξ ολοκλήρου τη ζωή μας σαν πεθαμένοι»
Με αυτή την διαπίστωση / προτροπή και πολλά άλλα θέματα που τέθηκαν, την Κυριακή 12 Μαϊου 2024, από το βιβλίο του Μιχ. Αλμπάτη «Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους» τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Σ Α Α Κ συζήτησαν, έχοντας άλλοτε προκλητική και άλλοτε διερευνητική οπτική επάνω σε ποικίλα ερωτηματικά και θέσεις.
Τι είναι η ζωή, τι είναι ο θάνατος και γιατί είναι τόσο κοντά ή και τόσο μακριά; Πόσο συχνά αναλογιζόμαστε τη διαρκή μας ακροβασία ανάμεσα τους; Η ψυχή υπάρχει και μετά το τέλος; Πώς ορίζεται η αρχή και πώς το τέλος; Πότε ανοίγουμε τα παράθυρά μας να αντικρίσουμε κατάματα τους φόβους αλλά και τις πιο βαθιές μας επιθυμίες; Μήπως είμαστε όλοι σε μια λανθάνουσα κατάσταση – και όπως έλεγε ο φίλτατος και πρόσφατα εκλιπών Paul Auster : Θαρρείς ότι αυτό δεν θα σου συμβεί ποτέ, ότι δεν μπορεί να συμβεί σε εσένα, ότι είσαι το μοναδικό άτομο στον κόσμο στο οποίο τίποτε από αυτά τα πράγματα δεν θα συμβεί ποτέ”.
Mε μια πολύ ρωμαλέα Ελληνική γλώσσα, και με ένα διττό κείμενο ηθογραφίας της Ελληνικής επαρχίας του 1950 (ευχάριστο στην ανάγνωση αλλά με ισχυρή τοποθέτηση στον προβληματισμό) ο συγγραφέας έχει τη δύναμη να μετατρέπει κάτι τόσο παλιό σε κάτι τόσο καινούργιο, χωρίς ίχνος γκρίνιας ή νοσταλγίας, σε έναν ύμνο στο παρόν. Επιλέγει για ακόμη μία φορά να θέσει ερωτήματα που συνήθως αποφεύγουμε. Σε αυτήν την περίοδο της ακραίας εξατομίκευσης και εφήμερης απόλαυσης, που η ζωή παίρνει συνεχώς παράταση με όλων των ειδών τις τεχνικές, που συντελούνται ριζικές αλλαγές στην ιδέα του θανάτου που επηρεάζουν ακόμα και την ίδια τη δομή της κοινωνίας, σκύβει επάνω από διάφορα θέματα ζωής και θανάτου, ψυχής, σώματος, αρχής και τέλους, και μας προτρέπει / παρασύρει όχι για να βρούμε σωστές απαντήσεις, αλλά για να αφεθούμε στο άγνωστο και στον συνειρμό, να απενοχοποιήσουμε τον φόβο και ενώνοντας τον με τα όνειρα και τις μύχιες σκέψεις μας να επιστρέψουμε τον θάνατο στην αναγκαία θέση του: μέσα στη ζωή.
«..Όσοι αγαπιούνται πραγματικά δεν χρειάζονται διερμηνέα, ακόμη και με το ποτάμι του θανάτου ανάμεσις τους μπορούν να ακούσουν ο ένας τον άλλο, από την αντίπερα όχθη, γιατί η γλώσσα τους δεν είναι γλώσσα ήχου»
Το Σάββατο 25 Μαϊου 2024, στις 11:00 η Λέσχη Ανάγνωσης Σ Α Α Κ προσκαλεί φίλους και γνωστούς σε ομαδική ξενάγηση στη έκθεση «Dali – Cybernetics the immense experience στη Θεσσαλονίκη – ταξίδι στο μυαλό μιάς ιδιοφυϊας».
Η επόμενη συνάντηση μας, που θα είναι και η τελευταία του έτους, ορίστηκε για την Τετάρτη 12 Ιουνίου, με το βιβλίο του Thornton Wilder – Pulitzer 1935 «Το γεφύρι του Σαν Λουϊς Ρε». Στα πλαίσια εξωστρέφειας της Λέσχης μας, σε ένα θεσμό γνωριμίας με τα φιλανθρωπικά σωματεία της πόλης μας που εγκαινιάστηκε πέρισυ και συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον και φέτος, η συνάντησή μας θα πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο «Gatto Perso Luxury Studios & Apartments», Μητσαίων αρ. 10, κατασκευής 1926, πρόσφατα ανακαινισμένο με απόλυτο σεβασμό στον αρχικό σχεδιασμό του κτιρίου.
Υπεύθυνη του ξενοδοχείου που θα είναι και η οικοδέσποινά μας θα είναι η κα. Αγγέλικα Πράπα – Παναγιωτίδου, εικαστικός, με σειρά εκθέσεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και θα δούμε πολλά από τα έργα της, σε ένα συνδυασμό λογοτεχνικής και εικαστικής εμπειρίας. Για το φιλανθρωπικό σωματείο της πόλης μας, «Το Άσυλο του παιδιού», το οποίο θα στηρίξουμε φέτος θα μας μιλήσουν τόσο το μέλος μας, κα. Βίκυ Κερτεμελίδου όσο και ένα μέλος του Δ.Σ. του συγκεκριμένου ευαγούς ιδρύματος.
Τα μέλης της Λέσχης Ανάγνωσης Σ Α Α Κ κλείνοντας τον κύκλο αυτό του 17ου χρόνου λειτουργίας της, μένει στα λόγια του συγγραφέα : «…Γέρικη είναι η ψυχή που αντί να πεινά, τρέφεται με αναμνήσεις».
…..Όταν το διάβασμα γίνεται ως λύτρωση κι όχι ως γνώση, όταν διαβάζω όχι για να βαθμολογηθώ, αλλά για να αναβαθμιστώστα υπαρξιακά διλήμματα που περιέχω εκ γενετής, τότε ομιλώ για λογοτεχνία.
Το γεγονός για την λογοτεχνία είναι πάντα η αφορμή, ποτέ η αιτία μα πάλι μπορεί να κάνω λάθος. Έχω πάψει από χρόνια να είμαι σίγουρος για όλα. Η αμφιβολία, η αμφισβήτηση, η περιέργεια της άλλης πλευράς είναι που με καλυτερεύει με τα χρόνια.
Ποτέ δεν ένιωσα καλύτερος με το διάβασμα. Αντίθετα κάθε φορά που διαβάζω ένα καλό βιβλίο αντιλαμβάνομαι το λίγο που διαθέτω. Νιώθω την ανάγκη να διαβάσω, κι άλλο, κι άλλο, να φτάσω στα όρια τις ανθρώπινες ιδιότητές μου, να αναμετρηθώ με το ιδιωτικό χάος της σκέψης μου, να τσακίσω κάθε επιτηδευμένη σιγουριά μου.
Το διάβασμα με ανοίγει σαν μπουμπούκι που κόντρα στα ζιζάνια της εποχής γίνεται λουλούδι που χαρίζει την ομορφιά και την ευωδιά του σε όλους. Και ‘γω, σε κάθε νέο βιβλίο, πάλι από την αρχή σαν πρωτόπλαστος γυμνός μπροστά στη φαντασία του συγγραφέα, αβοήθητος να ανακαλύπτω τα όρια της ανθρώπινης διάνοιας.
Κι ίσως αυτό να είναι το μυστικό βάλσαμο της Τέχνης – να μπορείς κόντρα στα δεδομένα της καθημερινότητας να συντηρείς μέσα σου μια ιδιωτική πηγή αισθήματος για τη ζωή που τον περασμένο αιώνα την ονόμαζαν ακόμη “ανθρώπινη”.
Τέλλος Φίλης, “Κυριακή της λογοτεχνίας” (Από την ποιητική του συλλογή “Το έσχατο έρμα”, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2018)
Τα λόγια του Τέλλου Φίλη μίλησαν ακριβώς μέσα μας, σε όλες και όλους από τη Λέσχη Ανάγνωσης, όσοι συμμετείχαμε στην νοερή συνάντησή μας με τον τραγουδιστή, τραγουδοποιό, στιχουργό και συγγραφέα Roberto Vecchioni, με το βιβλίο του «Ο βιβλιοπώλης του Σελινούντα».
Οι λέξεις, η επικοινωνία, η συλλογική και η ατομική μνήμη, οι αποχρώσεις του λόγου, ο εναγκαλισμός του αναγνώστη με τις έννοιες, τις νοητικές συνδέσεις, τις εικόνες που προκύπτουν, τα φανερά και τα κρυφά συναισθήματα είναι που κάνουν το ταξίδι της ανάγνωσης να έχει διάρκεια στον αέναο χρόνο του ταξιδευτή της σκέψης, να είναι απόλαυση, να είναι στοχασμός.
«…Η λέξη έχει λειτουργία υπενθυμητική. Επαναφέρει στη μνήμη μας το πώς ήμασταν, γιατί υπάρχουμε και πώς θα καταλήξουμε. Μας τα υπενθυμίζει μέσω της εσωτερικής ύπαρξής της και μέσω της μνήμης, που καταφέρνει να επιβάλλεται και στα νέα της χρώματα και στις παλιές της σημασίες. Γιατί αν τον υλικό κόσμο τον έπλασε ο Θεός, οι λέξεις είναι αυτό που ξαναέπλασε ο άνθρωπος : αυτό που ονομάζουμε ζωή!»
Η επόμενη συνάντηση μας ορίστηκε για την Κυριακή 12 Μαϊου 2024 με το βιβλίο του Μιχ. Αλμπάτη «Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους». Ενδιαφέρον, διαβάζεται εύκολα, ευφυές, με ιδιαίτερα ελκυστικό γλωσσικό υπόβαθρο.
Άξιο λόγου από το παρόν βήμα ότι το χρονικό διάστημα 16 – 19 Μαϊου η πόλη μας θα φιλοξενήσει την « 20η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου» με τιμώμενη χώρα το Εμιράτο της Σάρτζα (μισή ώρα από το κέντρο του Ντουμπάϊ). Εκδοτικοί οίκοι και οργανωτικοί παράγοντες έχουν μπει σε έναν αγώνα δρόμου για να είναι έτοιμα μεταφρασμένα βιβλία, ενημερωτικό υλικό και συγγραφείς έτοιμοι για την επαφή τους με το κοινό. Η Λέσχη Ανάγνωσης θα είναι εκεί.
Η Λέσχη Ανάγνωσης Σ Α Α Κ αν και έχει συμπληρώσει τον αριθμό των απαιτουμένων μελών για μία εύρυθμη λειτουργία, ωστόσο είναι πάντα ανοικτή σε καινούργιες προτάσεις και ιδέες. Για οποιαδήποτε πληροφορία, μπορείτε να επικοινωνείτε με τα γραφεία του ΣΑΑΚ (2310-238.835).
Το Σάββατο 30 Μαρτίου, τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης, με συγγενείς, γνωστούς και φίλους ξεκινήσαμε για την ετήσια ημερήσια εκδρομή μας, αυτή τη φορά με προορισμό το νομό Δράμας.
Το Splendid Travel (της αποφοίτου Πέπης Νικολαϊδου) και φέτος μας οργάνωσε ένα πρόγραμμα πλήρες από εικόνες, πληροφορίες, γεύσεις, μυρωδιές, με τους καταρτισμένους συνεργάτης του, ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν, με γνώση και επαγγελματισμό.
Πρώτος σταθμός μας το Σπήλαιο της Αλιστράτης που θεωρείται ως ένα από τα ομορφότερα σπήλαια όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, με πλούσιο σταλαγμιτικό και σταλακτιτικό διάκοσμο και ποικιλομορφία χρωματισμών. Με ηλικία μεγαλύτερη των 3.000.000 ετών και βάθος έως και 45 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, μας υποδέχθηκε με το απόλυτο συνδυασμό : Ο αρχέγονος τρόπος λειτουργίας της φύσης με τον σύγχρονο τρόπο του ανθρώπου – ένα ρομπότ ξεναγό, ελληνικής κατασκευής, την Περσεφόνη. Ανακαλύφθηκε το 1958 και πλέον αποτελεί πηγή τεχνογνωσίας για άλλα σπήλαια του εξωτερικού. Σύμφωνα μάλιστα, με τη μυθολογία στην περιοχή ‘’Πετρωτό’’, όπου βρίσκεται το Σπήλαιο, εμφανιζόταν η Σφίγγα!
Οι πολλαπλοί σχηματισμοί “Εκκεντρίτες”, “Φλόγες”, “Pop corn” και το “Ρόπαλο του Ηρακλή” αφήνουν ενεό τον επισκέπτη. Οι νυκτερίδες δεν μένουν πια εδώ αλλά την υπογραφή τους την έχουν αφήσει.
Παρά το δέος που αισθανθήκαμε να μας κυριεύει, το παράλληλο συναίσθημα της “ενοχής” μας συνόδευσε στην έξοδο καθώς ο υπερτουρισμός και η αμέλεια των επισκεπτών οδηγούν το δημιούργημα αυτό της φύσης σε σταδιακό “θάνατο” – φαινόμενο που έχει ήδη, σε κάποια σημεία του σπηλαίου, αρχίσει να γίνεται εμφανές.
Ακολούθησε η περιήγησή μας στο Οινοποιείο Παυλίδη καθώς και η οινογνωσία που είχαν ετοιμάσει με μεράκι, οι άνθρωποι του κτήματος.
Το Κτήμα Παυλίδη δημιουργήθηκε το 1998 από τον Χριστόφορο Παυλίδη, ο οποίος μετά από επίμονη αναζήτηση επέλεξε την περιοχή των Κοκκινογείων για την εγκατάσταση των αμπελώνων και του οινοποιείου. Το κτίριο που αντικρύσαμε δένει απόλυτα με τον περιβάλλοντα χώρο και είναι κτισμένο με υλικά που παράγει η γη της Δράμας. Πρόκειται για μία στενή κοιλάδα που περιστοιχίζεται αμφιθεατρικά από τρία μεγάλα όρη, το Φαλακρό, το Μενοίκιο και το Παγγαίο όρος, τα οποία αφήνουν μεταξύ τους δίοδο προς το Αιγαίο πέλαγος.
Κύριος στόχος του οινοποιείου είναι η παραγωγή εκλεκτών οίνων, οι οποίοι φέρουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των εδαφών και την ανάδειξη του μικροκλίματος της Δράμας και οι οποίοι ταξιδεύουν τόσο στην Ελλάδα όσο και σε 15 διαφορικές χώρες σε όλον τον κόσμο!
Εντυπωσιακή ήταν η πληροφορία, που μεταξύ άλλων ανέφερε ο κος. Χρόνης Λάλας, Marketing Executive που ανέλαβε την ξενάγησή μας, ότι η κλιματική αλλαγή δεν άφησε ανέγγικτη ούτε την παραγωγή του κρασιού. Και έτσι ενώ παλαιότερα βλέπαμε εικόνες τρύγου με ανθρώπους με μεγάλα καπέλα τώρα ο τρύγος γίνεται απόγευμα – βράδυ, με αποτέλεσμα να βλέπουμε εικόνες ανθρώπων με κράνη και φωτάκια..…
Η επίσκεψη μας έληξε με οινογνωσία, γεύσεις και αρώματα από τη Μακεδονική γή, με κρασιά που προκύπτουν τόσο από το μεράκι όσο και την υψηλού επιπέδου γνώση των ανθρώπων του φιλόξενου κτήματος Παυλίδη.
Η ευγενική ξεναγός μας κα. Αγγελική Κόσμιου μας περίμενε στο Σαντιρβάν τζαμί στην Δράμα για να μας ξεναγήσει σε πολλαπλά επίπεδα της Ιστορίας. Το Σαντιρβάν τζαμί, ένα τέμενος με σπάνιο εξωτερικό διάκοσμο στη παλιά μουσουλμανική συνοικία είναι παλίμψηστο της Ιστορίας της πόλης. Ο μιναρές του χρονολογείται από τον 15ο αιώνα ενώ το κυρίως κτίριο ανακαινίστηκε το 1806 από τον Μεχμέτ Αλί Αγά. Λειτούργησε ως χώρος λατρείας μέχρι και το 1920. Από το 1927 έως και το 1981 στέγασε την τοπική εφημερίδα “Θάρρος”.
Το 2012, η εταιρεία Raycap του Δραμινού Κώστα Αποστολίδη ανέλαβε ως χορηγός την πλήρη αποκατάσταση του, με απόλυτο σεβασμό από πλευράς επιστημονικής μελέτης και συμβατών υλικών. Στον νέο πολιτιστικό χώρο που δημιουργήθηκε το μουσείο Μπενάκη προσέφερε τα εκθέματα και έτσι αυτή τη στιγμή φιλοξενείται η έκθεση “Αυτοκρατορική Κίνα”.
Εντυπωσιακό είναι ότι από τα 1.400 εκθέματα, τα 800 είναι προσφορά του Γεωργίου Ευμορφόπουλοθ, με καταγωγή από τη Σύρο και τη Χίο. Έγινε ο πρώτος συλλέκτης στην ιστορία της Κινεζικής τέχνης και συγκέντρωσε συστηματικά κτερίσματα με αποτέλεσμα τις δεκαετίες 1910 και 1920 η συλλογή του να θεωρείται η καλύτερη στον δυτικό κόσμο, ακόμη και σε σύγκριση με μεγάλα μουσεία. Αξιοσημείωτο να αναφερθεί ότι το 1922 πρότεινε στην ελληνική κυβέρνηση να δωρίσει την συλλογή του αλλά η προσφορά του δεν γίνεται δεκτή…… Το 1927 επαναλαμβάνει την πρότασή του στον Αντώνη Μπενάκη και μετά από πολλές διαπραγματεύσεις, η προσφορά γίνεται δεκτή και ο Γ. Ευμορφόπουλος επισκέπτεται την Αθήνα στα εγκαίνια του μουσείου Μπενάκη και παρασημοφορείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Τελευταίος αλλά απαραίτητος σταθμός ήταν η γαστρονομική μας απόλαυση στο La grillia da Routsis. Ένα μικρό μαγαζί που έγινε από το μεράκι ενός ανθρώπου ο οποίος αφού ταξίδεψε σε πολλά μέρη, γεύτηκε, έμαθε, δοκίμασε τελικά αποφάσισε τον Ιούνιο του 2005 να ανοίξει στην Δράμα το συγκεκριμένο μαγαζί, με αποκλειστικά ντόπια μοσχάρια, σε πάνω από 38 διαφορετικές κοπές. Θέση του : “Η γεύση είναι ταξίδι και μνήμη”.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με τον ξεναγό μας, τον κο Ρωμύλο Μαντζούρα, ιστορικό και διπλωματούχο ξεναγό να μας προσθέτει τις τελευταίες πληροφορίες στη φαρέτρα μας. Γεμάτοι εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, μακεδονική γη, ιστορία και κυρίως παρέα ολοκληρώθηκε η φετεινή εξόρμηση της Λέσχης Ανάγνωσης Σ Α Α Κ. Και του χρόνου με υγεία!!
Η 27η Μαρτίου κάθε έτους εορτάζεται ως η Παγκόσμια ημέρα Θεάτρου – μία επετειακή υπενθύμιση της αρτιότερης των τεχνών καθώς συνδυάζει το οπτικο-ακουστικό εικαστικό δρώμενο με το λόγο, την συμμετοχή των ηθοποιών με την ύπαρξη των ιδεών που φέρει το κείμενο, τις εσωτερικές συγκρούσεις, τα προσωπικά και τα κοινωνικά ενδιαφέροντα των ηρώων τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Το θέατρο ετυμολογικά προέρχεται απο το ρήμα “θεώμαι που σημαίνει βλέπω, παρατηρώ.
Η Λέσχη Ανάγνωσης Σ Α Α Κ τη συγκεκριμένη ημέρα παρακολούθησε την παράσταση του Κ Θ Β Ε “Η αγαπημένη του κου. Λιν”, σε σκηνοθεσία του Guy Cassiers, σε μετάφραση του κειμένου του Philippe Claudel από την Ασπασία Σιγάλα και απόδοση Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Μία παράσταση που ανταποκρίθηκε πλήρως στο ζητούμενο – ποιείν ήθος.
Το άρτιο κείμενο, η καλοδουλεμένη Ελληνική γλώσσα, ο απρόσμενα λιτός χωρίς εντυπωσιασμούς λειτουργικός διάκοσμος και ένας Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ατόφιος υπηρέτης της τέχνης του, εξύψωσαν την συγκεκριμένη τέχνη και ανέδειξαν τον πραγματικό της ρόλο. Αφήνει τον θεατή κάτω από καθαρή αλλά γόνιμη αφήγηση να εμπνευστεί, να διαχωρίσει το σημαίνον από το σημαινόμενο και να τα αγκαλιάσει για να σμίξουν εκ νέου, να διαμορφώσει συμπεριφορές με στάση και γιατί όχι – δράση, μέσα από τους ήρωες και τα δρώμενα.
Θέματα με ασαφή όρια που επιδέχονται πολλαπλές μεταφράσεις όπως διαφορετικότητα, απώλεια, πρόσφυγας, φιλία, μοναξιά, επιλογή, αισιοδοξία, αντικειμενικότητα, απόσταση και εγγύτητα, ελευθερία και προσωπικές ειρκτές είναι μόνον λίγα από τα θέματα που έθιξε η συγκεκριμένη παράσταση. Το τι βάζει ο καθένας από εμάς μέσα σε κάποιο κουτάκι της μνήμης ή και της ψυχής μας για να τα αποκλείσουμε από το άμεσο ορατό μας πεδίο αλλά που με μιά δική τους – συχνά ανεξέλεγκτη- πορεία καθορίζουν τον προσωπικό μας κώδικα, είναι ατομική επιλογή.
Στο τέλος της παράστασης, ο ηθοποιός ανέγνωσε στο κοινό, το οποίο κατέκλυσε την αίθουσα το κείμενο το Jon Fosse «Η τέχνη είναι ειρήνη». Μήπως όμως, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και η Ειρήνη θέλει Τέχνη για να διατηρηθεί;
Την Κυριακή 10 Μαρτίου 2024, στο φιλόξενο Morley House η Λέσχη Ανάγνωσης Σ Α Α Κ ταξίδεψε σε ιδιαίτερα γοητευτικά αλλά και δύσβατα μονοπάτια, με οδηγό την πρόκληση / πρόσκληση του βιβλίου της Μπ. Εβαρίστο, «Ξανθές ρίζες».
Η συγγραφέας, με οδηγό προσωπικά βιώματα, γονιδιακές επιβολές αλλά και ατομικές επιδιώξεις δημιουργεί έναν δυστοπικό μυθιστορηματικό κόσμο, για την άχρονη (ή την σε αέναο χρόνο) και άτοπη (ή την στον απανταχού κόσμο) βία που προκύπτει από την δουλεία αλλά και την διαχρονική ανθρώπινη συμπεριφορά και διαχείριση.
«…Αν έπρεπε να προσδιορίσω μία στιγμή που η ανθρώπινη φυλή διαχωρίστηκε σύμφωνα με μία αυστηρή διάκριση ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο, ήταν εκείνη : Οι άνθρωποι ανήκαν σε ένα από τα δύο χρώματα και ήμουν έτοιμη να δεχτώ πώς αυτό που θα καθόριζε το πεπρωμένο μου στην κοινωνία θα ήταν το χρώμα μου – όχι η προσωπικότητα μου ούτε οι ικανότητές μου.»
Η προσεγμένη μετάφραση του κου. Αλ. Καλοφωλιά λειτούργησε συνεπικουρικά για να διαχειρισθούμε τα διάφορα θέματα που μπήκαν στο τραπέζι όπως η εξουσία στον αέναο χρόνο και οι συνέπειες του εκτραχηλισμού της, η υποκειμενικότητα στην αντίληψη και απόδοση των ιστορικών δεδομένων, η αντικειμενικότητα και η αλήθεια και το ποσοστό που η μία μπορεί να συνοδοιπορεύσει με την άλλη είτε σε ατομικό, είτε σε συλλογικό κοινωνικό επίπεδο, πώς λειτουργεί η συναισθηματικότητα ως άξονας διαμόρφωσης αποδοχής παγκόσμιων γεγονότων και όχι μόνον.
«Όλα τα πράγματα υπόκεινται σε ερμηνείες : το ποιά ερμηνεία επικρατεί κάθε δεδομένη στιγμή είναι μία λειτουργία της εξουσίας και όχι της αλήθειας» Νίτσε
Η επόμενη συνάντηση μας ορίστηκε για την Κυριακή 14 Απριλίου 2024 με το βιβλίο του Roberto Vecchioni «Ο βιβλιοπώλης του Σελινούντα», με θέματα άλλου πεδίου και θεματολογίας. Θα τεθεί κάτω από τον μεγεθυντικό φακό της κάθε αναγνώστριας το θέμα της επικοινωνίας, του λόγου, της έκφρασης, της διαφορετικότητας. Ο Ocean Vuong έγραψε στο βιβλίο του «Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι» : «Ζηλεύω τις λέξεις γιατί μπορούν να πουν τα πάντα για τον εαυτό τους, με το να στέκονται απλώς και μόνον ασάλευτες, με την ύπαρξη τους και μόνον».
Στα πλαίσια της ίδιας θεματικής ενότητος, τα μέλη Λέσχης ΣΑΑΚ θα παρακολουθήσουν την Τετάρτη 27 Μαρτίου την παράσταση «Η αγαπημένη του κυρίου Λιν», σε σκηνοθεσία Guy Cassiers, με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, στο Κ Θ Β Ε. Μία ιστορία για τον ξεριζωμό, το τραύμα, την συμφιλίωση, την συντροφικότητα, την αγάπη αλλά και για την ζωτική ανάγκη των ανθρώπων για σύνδεση και επικοινωνία.
Η Λέσχη Ανάγνωσης Σ Α Α Κ αν και έχει συμπληρώσει τον αριθμό των απαιτουμένων μελών για μία εύρυθμη λειτουργία, ωστόσο είναι πάντα ανοικτή σε καινούργιες προτάσεις και ιδέες. Για οποιαδήποτε πληροφορία, μπορείτε να επικοινωνείτε με τα γραφεία του ΣΑΑΚ (2310-238.835).
Με ξεχωριστή χαρά τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Σ Α Α Κ Ανατόλια, την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2024 υποδέχθηκαν στο φιλικό Morley House μια προσφιλή γνώριμη της Λέσχης, τη συγγραφέα Καίτη Στεφανάκη, με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο «Στις άκριες γυναικείων χωραφιών».
Η γάργαρη αφήγησή της, ο ενδελεχής λόγος της αλλά και η γνώση της ότι η «αλήθεια ποτέ δεν είναι μία και ποτέ ενός ανθρώπου» μας ταξίδεψε με εξαιρετική δεινότητα ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία, με όχημα άλλοτε παραβολές και αρχέγονους μύθους, άλλοτε πραγματικότητες – που ίσως να μην συνέβησαν ποτέ ή και που μπορεί να είναι ατομικά βιώματα βαθειά ριζωμένα μέσα μας και άλλοτε βασιζόμενη σε προσωπικές εμπειρίες και μνήμες, με μεγάλη μαεστρία.
«….Η Ερασμία, η προγιαγιά εμφανιζότανε συχνά στη μητρική αυλή. Αυτή η αυλή διέθετε δίαυλο για τη μηχανή του χρόνου, που λειτουργούσε ατελώς. Το μόνο που απαιτούσε ήταν η πίστη στο άυλο και στο διαχρονικό. Κάρτα ενεργοποίησης δεν χρειαζόταν, προφορικά δινόταν η κινητήρια εντολή, συχνά μια λέξη μόνον, ένα βλέμμα ήταν αρκετό. Η μνήμη ήταν το καύσιμο, καύσιμο λίαν φιλικό στο περιβάλλον, καθότι δεν μόλυνε. Αντίθετα καθάριζε λυτρωτικά το παρελθόν. Η μνήμη είναι κάθαρση και ιστορία.»
Τα χειροποίητα κρητικά γλυκίσματα, τα τζεβρεμεδάκια που η ίδια έφτιαξε και μας προσέφερε, μαζί με τη ρακή, στρωμένα επάνω σε κρητικό κέντημα της μητέρας της, η οποία έφυγε προ έτους πλήρης ημερών ήταν το ιδανικό φόντο για να την ακολουθήσουμε σε αυτό το μονοπάτι λόγου, σκέψης, ενδοσκόπησης και απόλαυσης, όταν η αναπότρεπτη δυσκολία της ζωής συγκρούεται με την απόλαυση της λογοτεχνίας. Η φύση,τα πάθη των ανθρώπων, τα όνειρα, οι προσδοκίες,οι απογοητεύσεις, τα λάθη αλλά και οι επιτυχίες συναντήθηκαν στις άκριες των “γυναικείων χωραφιών” αποδεικνύοντας ότι η γραφή δεν έχει φύλο αλλά χαρακτηριστικά που ορίζονται ως πανανθρώπινα.
«..Γιατί αν πρέπει να ‘μαι μόνον αυτό που οι άλλοι θέλουν, καλύτερα να μην είμαι καθόλου».
Η άφιξη του νέου μέλους μας, κ. Θάλειας Μακρίδου – Τσιάβου, αποφοίτου του σχολείου και μέλος της αντίστοιχης λέσχης Ανάγνωσης των Βρυξελλών, μας έδωσε τη χαρά της επιβεβαίωσης ότι βαδίζουμε σε γόνιμα μονοπάτια σκέψης, με αληθινή αγάπη για το βιβλίο, ελκυστικούς σχολιασμούς και ευχάριστο κλίμα.
Η επόμενη συνάντηση μας ορίστηκε για την Κυριακή 10 Μαρτίου 2024 με το βιβλίο της Μπ. Εβαρίστο «Ξανθές ρίζες», με θέματα άλλου πεδίου, δύσκολα, τόσο παλιά όσο και σύγχρονα, γιατί διαχρονικά «μερικοί άνθρωποι είναι πιό άνθρωποι από άλλους» (απόσπασμα από το βιβλίο).
Η Λέσχη Ανάγνωσης Σ Α Α Κ οργανώνει την ετήσια ημερήσια εκδρομή της, το Σάββατο 30 Μαρτίου 2024, στο σπήλαιο της Αλιστράτης, στο Σαντιρβάν τζαμί, στο οινοποιείο Παυλίδη και μια σύντομη ξενάγηση στην πόλη της Δράμας, με την πολύτιμη συνδρομή του Splendid Travel, των αποφοίτων Π. Νικολαΐδου’88 και Η. Νικολαΐδη’92. Για οποιαδήποτε πληροφορία, μπορείτε να επικοινωνείτε με τα γραφεία του ΣΑΑΚ (2310-238.835).
