Blog

Η αστυνομική λογοτεχνία είναι είδος του πεζού λογοτεχνικού λόγου όπου μέσα από τη μυθοπλασία εξερευνάται η πλευρά της ανθρώπινης «κοινωνίας» που έχει να κάνει με το έγκλημα, τη διάπραξη και την ανακάλυψή του. Συνήθως, σκοπός είναι να ανακαλυφθούν οι υπαίτιοι αλλά και τα κίνητρα που τους οδήγησαν στη διάπραξη του εγκλήματος. Τα βασικότερα χαρακτηριστικά είναι το μυστήριο και η αγωνία, τα οποία είναι πανταχού παρόντα.  

Αλλά για τους λάτρεις της καλής λογοτεχνίας, όλα αυτά είναι παράπλευρες παράμετροι. Αυτό που καθορίζει το πρωταρχικό ενδιαφέρον του αναγνώστη είναι όλα αυτά πώς τα χειρίζεται ο εκάστοτε συγγραφέας μέσω της γλώσσας. 

Αυτό που ξέρουμε σήμερα σαν αστυνομική λογοτεχνία, είναι φαινόμενο που αρχίζει τον 19ο αιώνα όταν στη Μ. Βρετανία και στη Γαλλία όπου θεσμοθετείται ο ρόλος της αστυνομίας κατά του εγκλήματος. 

Το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα εικάζεται πως δημιουργήθηκε από τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε το 1841 με τίτλο «Οι φόνοι της οδού Μοργκ».

Υπό την διακριτική επιτήρηση του sir Arthur Conan Doyle, της Αγκάθα Κρίστι, του δικού μας Γιάννη Μαρή, του δικηγόρου Λαμπίρη στη ραδιοφωνική σειρά “Στο σπίτι των ανέμων” και πολλών άλλων, ας καταδυθούμε στον κόσμο του μυστηρίου για να ανακαλύψουμε κάτω από την αφηγηματική δομή όλων των ιστοριών με την πένα των μεγάλων της γραφής,  την αγωνία, τις απαντήσεις στο ερώτημα “ποιός το έκανε και γιατί” και όλα αυτά που θα προκύψουν.

«Οι φόνοι της οδού Μόργκ»  Ed. Alan Poe σε μετάφραση : Γιώργος Μπλάνας – Εκδόσεις : Ερατώ

Εκτός από την μεγάλη λογοτεχνική της αξία, η ιστορία αυτή του Έντγκαρ Άλλαν Πόε έχει και μνημειακό χαρακτήρα.

Στην οδό Μοργκ των Παρισίων συμβαίνει μια μυστηριώδης και βάναυση δολοφονία δύο γυναικών. Πολυάριθμοι μάρτυρες δηλώνουν ότι άκουσαν τη φωνή του πιθανού δολοφόνου, κανείς όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει ποια γλώσσα ήταν αυτή που μιλούσε. Έτσι, οι έρευνες της αστυνομίας βρίσκονται μπροστά σε ένα απόλυτο αδιέξοδο οπότε ο Αύγουστος Ντυπέν, αυτός ο ευφυής, εκκεντρικός, περιθωριακός διανοούμενος ερευνητής εγκληματικών ενεργειών, αναλαμβάνει να διαλευκάνει το μυστήριο των Φόνων της οδού Μοργκ, και από την πένα του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα κάνει την εμφάνιση του, στον χώρο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, για πρώτη φορά, ο ιδιώτης αστυνομικός ντετέκτιβ, τα ίχνη του οποίου ακολούθησαν και όλοι οι επόμενοι διάσημοι συνάδελφοι του, ίχνη που χαράχτηκαν από την ιδιοφυία του Έντγκαρ Άλλαν Πόε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Γερουλντερλγκέρ» του Ίαν Μανούκ, σε μετάφραση : Ράνια Πολυκανδριώτη – Εκδόσεις : Στερέωμα Α.Ε.

Το θαμμένο σώμα ενός παιδιού που βρέθηκε στη στέπα από Μογγόλους νομάδες, ξυπνά στον αστυνομικό διοικητή Γερουλντελγγέρ τον εφιάλτη της δολοφονίας του δικού του παιδιού, που ποτέ δεν εξιχνιάστηκε. Λίγο λίγο η σχέση μεταξύ των δύο φόνων καθώς και η αντιστοιχία με άλλους, το ίδιο άγριους, θα τον αναγκάσουν να αντιμετωπίσει την τρομερή αλήθεια. Στη Μογγολία δεν είναι μόνο οι τάφοι αποτρόπαιοι. Για ορισμένους το πολύτιμο λαθρεμπόριο των “σπάνιων γαιών” αξίζει περισσότερο από τις ζωές πολλών ανθρώπων. Αθώων και μη.

Σε αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα που σου κόβει την ανάσα, ο Ιάν Μανούκ μας μεταφέρει από τις ερήμους της Κεντρικής Ασίας, που μαστίζονται από τους ανέμους, μέχρι τις κακόφημες γειτονιές του Ουλάν Μπατόρ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Απόδοση δικαιοσύνης» του συγγραφέα Ber. Schlink (γνωστού από το «Διαβάζοντας τη Χάννα»), σε μετάφραση : Ιάκωβος Κοπερτί – Εκδόσεις : Κριτική

Ένας χημικός βιομηχανικός κολοσσός αναθέτει στον πενηντάχρονο ντετέκτιβ Ζελμπ να ανακαλύψει τον χάκερ που αναστατώνει το δίκτυο υπολογιστών της εταιρίας. Ερευνώντας την υπόθεση, ο άσχετος στην πληροφορική Ζελμπ έρχεται αντιμέτωπος με το ίδιο του το παρελθόν, τότε που ήταν εισαγγελέας των ναζί. Και αποδίδει μια παράδοξη δικαιοσύνη για τους δύο φόνους όπου τον εμπλέκουν εν αγνοία του. Όπως στο “Διαβάζοντας στη Χάννα” έτσι κι εδώ ο Σλινκ (μαζί με τον Ποπ) ξύνει τις πληγές της μεταπολεμικής Γερμανίας, αφήνοντάς μας να δούμε την αθέατη πλευρά του γερμανικού θαύματος.

Και η αστυνομική πλοκή είναι απλώς μια φόρμα για να μας μιλήσει για τα αγαπημένα του θέματα: τη δικαιοσύνη, την παιδεία, την οικολογία και προπάντων για την ατομική ευθύνη. Στην κατάταξη των αστυνομικών σύμφωνα με τις προτιμήσεις του κοινού που έκανε το Thriller – Forum για βιβλία που εκδόθηκαν μετά το 1985. Το Απόδοση δικαιοσύνης των Μπέρνχαρντ Σλινκ – Βάλτερ Ποπ ήρθε εικοστό. Ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας απεύθυνε στον συγγραφέα Μπ. Σλινκ τον τίτλο Ιππότη της Λεγεώνας Τιμής το Μάιο του 2002. Επίσης, στις 17 Οκτωβρίου 2002 τιμήθηκε με το βραβείο του Γερμανο-Βρετανικού Φόρουμ για το συνολικό του έργο. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Αν και μη αστυνομικής φύσεως αλλά στο ίδιο μοτίβο θεμάτων του ίδιου συγγραφέα κυκλοφορεί και το βιβλίο «Η Εγγονή», σε μετάφραση : Απόστολος Στραγαλινός – Εκδόσεις : Κριτική

Καλοκαίρι 1964. Μια φοιτήτρια από το ανατολικό τμήμα του Βερολίνου και ένας φοιτητής από το δυτικό ερωτεύονται. Εκείνος τη βοηθάει να αποδράσει από την Ανατολική Γερμανία και ζουν μαζί. Μόνο μετά τον θάνατο της Μπίργκιτ ο εβδομηντάχρονος πλέον Κάσπαρ ανακαλύπτει το μυστικό που η σύζυγός του έκρυβε μια ολόκληρη ζωή: πίσω στη χώρα της είχε αφήσει μια κόρη.

Ο Κάσπαρ αναλαμβάνει να κάνει αυτό που πάντα ήθελε η Μπίργκιτ, αλλά ποτέ της δεν κατάφερε: να ψάξει για τη χαμένη της κόρη. Η αναζήτηση μετατρέπεται σ’ ένα ταξίδι στο παρελθόν, με τις πληγές και τις ουλές που προκάλεσαν η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, η επανένωση και η «προσαρμογή» της στη Δύση. Ο Κάσπαρ βρίσκει την κόρη παντρεμένη σε μια κοινότητα νεοναζί στην επαρχία. Η δεκατετράχρονη κόρη της θα αναγνωρίσει στο πρόσωπό του τον παππού της κι εκείνος την εγγονή του. Αν και οι κόσμοι τους είναι πολύ διαφορετικοί, ο Κάσπαρ είναι αποφασισμένος να παλέψει για τη σχέση τους. Έχει όμως το δικαίωμα να επέμβει στη ζωή της εγγονής του και στο ακροδεξιό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει;
Ο Bernhard Schlink θίγει με δεξιοτεχνία το ζήτημα των ορίων, της ανοχής και της αμοιβαίας κατανόησης στις σχέσεις, σε δύο κόσμους ιδεολογικά αντίθετους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Μάσκες» του διάσημου Κουβανού συγγραφέα Λεονάρντο Παδούρα, σε μετάφραση : Κώστας Αθανασίου – Εκδόσεις : Καστανιώτης

Το πτώμα ενός δολοφονημένου τραβεστί στην Αβάνα δεν είναι συνηθισμένο εύρημα. Τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα για τον υπολοχαγό του Τμήματος Ανθρωποκτονιών Μάριο Κόντε, που έχει αναλάβει την υπόθεση, όταν διαπιστώνει ότι ο νεκρός είναι γιος ενός ευυπόληπτου διπλωμάτη και βετεράνου της Επανάστασης. Η διακριτικότητα που απαιτείται δυσχεραίνει τις κινήσεις του Κόντε, ενώ ταυτόχρονα όλη η αστυνομική υπηρεσία -και ο ίδιος- βρίσκεται στο στόχαστρο του Τμήματος Εσωτερικών Υποθέσεων, γεγονός που κάνει ακόμα πιο δύσκολο κάθε βήμα του Κόντε στην αγαπημένη του πόλη, την Αβάνα, η οποία αλλάζει με ραγδαίο ρυθμό εκείνο το καυτό καλοκαίρι του 1989, λίγο πριν η Κούβα βυθιστεί στην κρίση της Ειδικής Περιόδου. Ο Κόντε αρχίζει μια περιπλάνηση που τον οδηγεί στους δαιδάλους ενός κόσμου -του κόσμου της ομοφυλόφιλης κοινότητας της Κούβας- ο οποίος, έχοντας υποστεί στιγματισμό και διώξεις, έχει μάθει να κρύβει ό,τι μπορεί να τον θέσει σε κίνδυνο. Όσο ψάχνει, ο Κόντε αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα παιχνίδι προσωπείων. Όλοι έχουν κάτι να κρύψουν, ωστόσο λίγο λίγο οι μάσκες αρχίζουν να πέφτουν και η έκπληξη που καραδοκεί στο τέλος θα ανατρέψει τα πάντα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Οι Μάσκες είναι ένα δυνατό μυθιστόρημα που δίνει τις διάφορες όψεις του φόβου, καθώς και την “ιλιγγιώδη αίσθηση της πτώσης στο κενό” με σαφήνεια, αλλά μερικές φορές και με επιπρόσθετη ποιητική διάθεση. (Χρύσα Σπυροπούλου, Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη, 7/9/2011)

Ο Λεονάρδο Παδούρα, παλιός δημοσιογράφος, σκαλίζει την ιστορία των διώξεων των ομοφυλόφιλων και των γκέι διανοουμένων της Κούβας, των ανθρώπων που στιγματίστηκαν, διώχτηκαν και έβαλαν προσωπεία για να γλιτώσουν. Εισχώρησε στον κρυφό κόσμο των ομοφυλοφίλων, ωμό και ρυπαρό, γιατί είναι αποτέλεσμα της μοναξιάς, της καταπίεσης, του χλευασμού και της περιφρόνησης. (Δήμητρα Ρουμπούλα, Έθνος, 6/6/2011)

«Ποιος είναι ο Λεονάρντο Παδούρα; Κουβανός πολλών ταχυτήτων: Δημοσιογράφος, σεναριογράφος, κριτικός, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, διηγηματογράφος. Τι απ’ όλα αυτά τον έκανε πασίγνωστο; Η λεγόμενη «Τετραλογία της Αβάνας» ή όπως είναι ο επίσημος τίτλος «Τέσσερεις εποχές». Τουτέστιν τέσσερα δυνατά αστυνομικά μυθιστορήματα ή τέσσερα δυνατά μυθιστορήματα που φοράνε τη μάσκα των αστυνομικών για να μπορούν να λένε όσα δεν φαντάζεστε για την λατρεμένη τους Αβάνα. (…) Το σπουδαιότερο είναι ότι ο Παδούρα είναι ένας σαγηνευτικός, απολαυστικός και ευφυέστατος συγγραφέας που σε κάνει να θέλεις να πας ή να ξαναπάς στην Αβάνα και να τη δεις με νέα ματιά». (Έλενα Χουζούρη, bookrpress.gr, 09/04/2011)

«Μας καταβροχθίζει η φωτιά».  Ο Jaume Cabre που με το Confiteor άφησε βαρειά παρακαταθήκη στην παγκόσμια λογοτεχνία επανέρχεται με ένα βιβλίο κατά πολύ διαφορετικό, σε μετάφραση : Σοφός Ευρυβιάδης – Εκδόσεις : Πόλις

Ο Ισμαήλ είναι καθηγητής φιλολογίας. Πέρασε δύσκολα παιδικά και νεανικά χρόνια, και τώρα η ζωή του είναι ήρεμη ή μάλλον ανιαρή. Τίποτα δεν συμβαίνει, και το μόνο που τον βγάζει από τον λήθαργό του είναι η αγάπη του για τη λογοτεχνία.
Μέχρι τη στιγμή που ξανασυναντά μια παιδική του φίλη, τη Λέο. Η έλξη που του ασκεί είναι ακαταμάχητη, μια ελπίδα ευτυχίας γεννιέται. Ο Ισμαήλ, όμως, βλέπει μια μέρα στον δρόμο -φαινομενικά, τυχαία- τον πρώην επιστάτη του σχολείου στο οποίο διδάσκει. Αυτός ο άνθρωπος του ζητά μια μικρή εξυπηρέτηση… Η συνάντησή τους θα έχει τρομακτικές συνέπειες και ο Ισμαήλ ξυπνά στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου χωρίς να θυμάται ούτε ποιος είναι, ούτε πώς κατέληξε εκεί. Το μόνο που θυμάται είναι τα βιβλία που τον σημάδεψαν.

Το «Μας καταβροχθίζει η φωτιά» συνδυάζει αριστοτεχνικά τα συστατικά των κορυφαίων κλασικών νουάρ: καταδικασμένους έρωτες, αθώους που μπαίνουν στο στόχαστρο της Δικαιοσύνης, μοιραίες γυναίκες που στάθηκαν άτυχες· όλοι, παγιδευμένοι στη δίνη μιας τραγικής μοίρας που τους καταδιώκει αμείλικτα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο συγγραφέας επανέρχεται στο θέμα της μνήμης και της σπουδαιότητάς της, προβάλλει τις συνέπειες της προβληματικής σχέσης πατέρα-γιου, την απώλεια της εμπιστοσύνης προς τους ανθρώπους, τονίζει την ευκολία με την οποία ένας αθώος κι ανυποψίαστος πολίτης μπορεί να βρεθεί μπλεγμένος σε αξιόποινες πράξεις, και προσεγγίζει με λεπτότητα το θέμα του θανάτου και το αναπόδραστο της έλευσής του» (Χριστίνα Μουκούλη, bookpress.gr, 08/12/2022)

«Σάλτος» του Ανδρέα Νικολακόπουλου των εκδόσεων Ίκαρος 

Στην εποχή του Μεσαίωνα οι λογικοί και σώφρονες άνθρωποι των πόλεων στοίβαζαν τους ψυχικά διαταραγμένους ή λοξούς σε μεγάλα ξύλινα καράβια χωρίς κουπιά και τους άφηναν να περιφέρονται ακυβέρνητοι στις θάλασσες.

Οι πρωταγωνιστές των διηγημάτων του Ανδρέα Νικολακόπουλου δεν ζουν στον Μεσαίωνα. Βρισκόμενοι όμως στη θάλασσα, στα βουνά, σε δάση, σε πόλεις, σε τρένα, σε πανεπιστημιακά εργαστήρια, ανάμεσα στα σύννεφα, απέκτησαν και οι ίδιοι την παλιά εκείνη λοξή ματιά.

Η διαφορά είναι πως δεν φτιάχνονται πια μεγάλα ξύλινα καράβια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Από μία τέτοια σειρά προτάσεων αστυνομικής λογοτεχνίας δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο Πέτρος Μάρκαρης με μία σειρά βιβλίων όπως : «Νυχτερινό δελτίο», «Η εξέγερση των καρυάτιδων», «Η τέχνη του τρόμου και άλλα διηγήματα», «Ο Μπρέχτ και ο διαλεκτικός διάλογος», «Το κίνημα της αυτοκτονίας», «Παλιά, πολύ παλιά», «Η εποχή της υποκρισίας», «Ο φόνος είναι χρήμα» και πολλά άλλα.

Αξιόλογοι του είδους είναι επίσης τόσο ο Alex Michaelides με τα βιβλία του «Η σιωπηλή ασθενής», «Οι κόρες», «Το μένος» όσο και ο  Τεύκρος Μιχαηλίδης με βιβλία όπως «Μιλώντας στην Άννα για τα μαθηματικά», «Τα τέσσερα χρώματα του καλοκαιριού», «Αχμές, ο γιός του φεγγαριού», «Ο μέτοικος και η συμμετρία», «Εικασία 3v+1».

Θα μπορούσαν να αναφερθούν αρκετοί αξιόλογοι συγγραφείς μυστηρίου όπως η Marg. Atwood «Ο τυφλός δολοφόνος», ο Χοσέ Κάρλος Σομόθα με το βιβλίο «Το σπήλαιο των ιδεών», την Χάντρα Γιασμίνα με «Το μερίδιο των νεκρών», ο Αντρέα Καμιλλιέρι «Η ηλικία της αβεβαιότητος», «Σκύλος από τερακότα» και άλλοι.  Ωστόσο, τελευταίο αλλά όχι ύστατο θα κρατήσω τον Ferey Caryl, που με την πρόσφατη παρουσία του στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης επανασυστήθηκε στο ελληνικό κοινό.  Έχει ταξιδέψει σχεδόν ανά την υφήλιο και επιθυμεί να πάρει και τους αναγνώστες του σε αυτά τα ταξίδια. Γνωρίζει καλά την τεχνική του να μοιράζεσαι μια ιστορία καθώς μετά από μια τέτοια συναλλαγή και ο συγγραφέας, και ο αναγνώστης αισθάνονται λιγότερο μόνοι, σε έναν κόσμο ταραγμένο.  Εργα του εκδίδονται από τις «Εκδόσεις Άγρα» : «Μαπούτσε», «Πάγος», «Κόνδωρ», «Πας», «Νοριλσκ», «Οκαβάνγκο» κ.α.

Για τους μη-λάτρεις του μυστηρίου και της αγωνίας, προτείνονται : 

«Η κατάλυση του χρόνου» του Μιχ. Αλμπάτη – εκδόσεις «Νήσος»

1941. Σε μια μικρή πόλη της κατεχόμενης Τσεχοσλοβακίας ένα δεκατριάχρονο εβραιόπουλο θα διαφύγει από το πεπρωμένο της φυλής του, βρίσκοντας καταφύγιο σε μια σοφίτα που είναι ολόκληρη μια ξεχασμένη βιβλιοθήκη με χιλιάδες πολυκαιρισμένα βιβλία. Εκεί θα περάσει το υπόλοιπο του Πολέμου, διαβάζοντας ασταμάτητα, με το πνεύμα του να μπολιάζεται από το πλήθος των αναγνωσμάτων που ο προηγούμενος κάτοικος, παλιός επαναστάτης, είχε κατά τη διάρκεια του περιπετειώδους βίου του συλλέξει.

Μέσα απ’ τη σοφίτα, ο Γιόσουα, έχοντας δυο φίλους σαν αποστόλους, κοινωνεί στους νέους της πόλης τις ανατρεπτικές ιδέες που τα τόσα αναγνώσματα του εμφύσησαν, σπέρνοντας τον σπόρο της ανυπακοής, της αμφισβήτησης, της ανταρσίας και προσκαλώντας τους να εποικίσουν την πραγματικότητα με μυριάδες παράφορους οραματισμούς, δίδοντας μορφή και περιεχόμενο στην Ουτοπία… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

“… Βιβλία… Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουνε τι κρύβει ετούτη η λέξη. Οι περισσότεροι δεν ανοίγουν ούτε ένα στη ζωή τους, άλλοι τα έχουνε για να σκοτώνουνε την ώρα τους, λίγοι είναι οι μυημένοι, αυτοί που ξέρουν πόση μαγεία μα και πόσο κίνδυνο κρύβει αυτή η απλή πράξη, να παίρνεις ένα βιβλίο στα χέρια σου κι ανοίγοντάς το να αρχίζεις να διαβάζεις… Δεν θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος όταν στην τελευταία του σελίδα θα έχεις φτάσει, σαν το ποτάμι του Ηρακλείτου είναι κι αυτά, ούτε και το βιβλίο θα ‘ναι πια το ίδιο, κάθε αναγνώστης το γεμίζει με καινούργιες σημασίες… (Απόσπασμα από την έκδοση)

«Ο βιβλιοπώλης του Σελινούντα» του  Roberto Vecchioni -– Εκδόσεις : Κριτική

“Η λέξη δεν είναι ένα αντικείμενο τυχαίο, δεν είναι εμπορεύσιμο αγαθό ή κάποια συμφωνία που φέρνουμε στα μέτρα μας. Είναι εν τέλει η ιστορία η ίδια. Η ευφυϊα που προσαρμόζεται και επινοεί. Είναι το συναίσθημα που δίνει τον τόνο, τον ρυθμό, τη χάρη και την ένταση. Είναι η μορφή και το πρόσωπο της βουβής κατάστασης της καρδιάς»

«Η λέξη έχει λειτουργία υπενθυμητική. Επαναφέρει στη μνήμη μας το πώς ήμασταν, γιατί υπάρχουμε και πώς θα καταλήξουμε. Μας τα υπενθυμίζει μέσω της εσωτερικής ύπαρξής της και μέσω της μνήμης, που καταφέρνει να επιβάλλεται και στα νέα της χρώματα και στις παλιές της σημασίες. Γιατί αν τον υλικό κόσμο τον έπλασε ο Θεός, οι λέξεις είναι αυτό που ξαναέπλασε ο άνθρωπος : αυτό που ονομάζουμε ζωή»

 «Δεν είναι οι λέξεις που σε κάνουν σπουδαίο. Εσύ είσαι αυτός που θα κάνει σπουδαίες τις λέξεις τις δικές σου και των άλλων, όταν απέχεις από το να τις προφέρεις, όπως ένας ερημίτης απέχει από την παραζάλη των μίντια, από παιχνίδια ψεύτικα και από την αισθητική ματαιότητα. Τότε και μόνον τότε θα σου δώσουν οι λέξεις τη δύναμη να τιθασεύεις τους τυφώνες και να ορίζεις τις παλίρροιες».

Η πρώτη λογοτεχνική προσπάθεια του μέλους της «Λέσχης Ανάγνωσης ΣΑΑΚ Ανατόλια» Θάλειας Μακρίδου – Τσιάβου, αποφοίτου ’74 μας έφερε συν-πλοηγούς στο δικό της «Ταξίδια σε αχαρτογράφητα νερά» – εκδόσεις Βακχικόν.

Έντεκα προσωπικές διαδρομές οι οποίες ορίζονται από τις συγκρούσεις των πρωταγωνιστών με την αδυσώπητη πραγματικότητα που τους περιβάλλει αλλά και από τις δυνάμεις που διαθέτει ο καθένας τους για να αλλάξει τον ρου των γεγονότων. Και είναι η αδήριτη ανάγκη για επιβίωση, συμπόνια, ελπίδα αυτή που τους ωθεί συνεχώς, αναπόδραστα, σε κάποια ακτή, στην τελική ρήξη, με διαφορετικό κάθε φορά αποτέλεσμα.   Η προσφυγιά και η μοναξιά τόσο του σώματος όσο ενίοτε και της ψυχής, η πείνα στις ίδιες παραμέτρους, η ερημιά αλλά και η ταυτότητά της στην πολυκοσμία, το φυσικό και το μεταφυσικό, το σισσύφειο άχθος των απλών σε κάποιες άλλες εποχές είναι τα θέματά της με τα οποία η συγγραφέας μας ταξιδεύει στις γειτονιές της πόλης μας αλλά και στην μεγάλη Μαύρη Ήπειρο, μετά την πολυετή της παρουσία εκεί! 

Καλό καλοκαίρι, με υγεία, χαρά και όμορφες αναγνώσεις, με ή και χωρίς μυστήριο!! 

Ανδρομάχη Καρανίκα – Δημητριάδου

Συντονίστρια Λέσχης Ανάγνωσης ΣΑΑΚ Ανατόλια